Najpierw duza doza zdziwienia i niezrozumienia, pozniej usilne proby pojecia przekazu, az w koncu olsnienie. Tak w skrocie mozna opisac etapy czytania „Skazy”. Jesli czytelnik szuka rozrywki i nie planuje zastanawiac sie nad przeslaniem – zdecydowanie odradzam.

Styl Tulli jest niepowtarzalny, nie do podrobienia. Wydaje sie, ze specjalnie buduje opowiesc tak, by poczatkowo trudno bylo dociec co ma ona wniesc do naszego zycia. W koncu nadchodzi moment, gdy ma sie ochote zrezygnowac, poddac sie. Wlasnie wtedy pojawia sie zrozumienie.

Bohaterami sa ludzie – aktorzy, ktorzy nie wiedza nawet, ze graja. Scenografie stanowi plac i kilka odchodzacych od niego ulic zakonczonych dalszym planem malowanym na tekturze. Nic nie dzieje sie naprawde, a jednak sie dzieje. Rekwizyty z papieru, ale uczucia prawdziwe. Pojawia sie i monotonnosc codziennego zycia i ekscytacja niecodziennym wydarzeniem, pragnienie wladzy, zagubienie i bezsilnosc. Czymze jest „Skaza” jak nie teatrem realnego zycia zamknietego w czterech scianach?

Mimo, ze z poczatku ciezko nadazyc za Tulli i jej tokiem myslenia, im dalej tym latwiej odkryc gdzies i swoja role. Goraco polecam tym, ktorzy nie boja sie zmierzyc z niecodzienna proza.

Najpierw duza doza zdziwienia i niezrozumienia, pozniej usilne proby pojecia przekazu, az w koncu olsnienie. Tak w skrocie mozna opisac etapy czytania „Skazy”. Jesli czytelnik szuka rozrywki i nie planuje zastanawiac sie nad przeslaniem – zdecydowanie odradzam.

Styl Tulli jest niepowtarzalny, nie do podrobienia. Wydaje sie, ze specjalnie buduje opowiesc tak, by poczatkowo...