Tym razem Harry naprawdę mnie wkurzał. Nie jestem specjalistą od uzależnień, ale słabość komisarza do procentów i wiara, że to odpowiedni sposób na radzenie sobie ze stresem, to marna wymówka. Harry powinien być mądrzejszy, w końcu w każdej części ma te same chwile słabości i nigdy nic dobrego z tego nie wynika. Wielokrotnie było mi go żal, na równi ze złością - czy to nie jest wystarczający dowód na to, że Nesbø idealnie komponuje swoich bohaterów?

Co tym razem dzieje się w Norwegii? Otóż Harry ma do rozwiązania naprawdę zawiłą zagadkę. Seryjny morderca zabija przypadkowe osoby, następnie obcina im palec (u każdej ofiary inny) i zostawia na miejscu zbrodni dziwaczną, pięcioramienną gwiazdę. To właśnie ten pentagram będzie kluczem do rozwiązania sprawy. Pech chciał, że akurat trwa okres urlopowy i Harry musi pracować z Tomem Waalerem... pamiętacie go? Harry go nie znosi, ale... Zresztą wcale nie musi z nim pracować. W końcu dostał wypowiedzenie. I nic dziwnego, że winę za ową utratę pracy ponosi Harry'ego najlepszy kumpel, a zarazem największy wróg - Jim Bean.

Cóż mogę powiedzieć, by się nie powtarzać? Niewiele. Jak zwykle jestem zauroczona. Nesbø prowadzi intrygę w taki sposób, byśmy kilka razy wyszli na idiotów. Bo kiedy wydaje nam się, że już wszystko wiemy, uciera nam nosa. No tak, gdybyśmy wiedzieli, bylibyśmy komisarzami w Wydziale Zabójstw, a nie szarymi czytelnikami...

Mogę tylko powiedzieć, że Harry Hole z każdą sprawą, z każdą powieścią i z każdym dołkiem lepszy, mądrzejszy i ciekawszy. Każda następna książka Nesbø jest lepsza od poprzedniej, a ewolucję głównego bohatera, poniekąd złamanego, cierpiącego i słabego człowieka, widać gołym okiem. Podoba mi się to u Harry'ego, że nie jest papierowy. Nie jest idealny. W odróżnieniu do innych "seryjnych" bohaterów kryminałów nie jest kryształowy. Wręcz przeciwnie. Przez to lubimy go bardziej, bo nieco bardziej przypomina nas samych. Błądzących, czasem złych. Ale koniec końców, to rewelacyjny policjant.
Polecam głównie tym, którzy są zaznajomieni z serią. Tym, którzy jeszcze nie znają powieści Nesbø, odradzam wcale nie ze względu na to, że to kiepska książka. Przeciwnie! Po prostu nie chcę, abyście zepsuli sobie tę genialną rozrywkę, jaką daje poznawanie Harry'ego Hole i innych pracowników policji w Oslo. Z każdą książką Harry staje się nam coraz bardziej bliski, aż wreszcie zaczynamy go traktować jak starego znajomego, by nie powiedzieć - przyjaciela.

Tym razem Harry naprawdę mnie wkurzał. Nie jestem specjalistą od uzależnień, ale słabość komisarza do procentów i wiara, że to odpowiedni sposób na radzenie sobie ze stresem, to marna wymówka. Harry powinien być mądrzejszy, w końcu w każdej części ma te same chwile słabości i nigdy nic dobrego z tego nie wynika. Wielokrotnie było mi go żal, na równi ze złością - czy to nie...