Niezwykle chaotyczna, zarówno pod względem stylistycznym jak i konstrukcyjnym. Mamy tutaj kompletnie nieprzemyślany początek, natrętną retrospekcję, stek moralizatorskich bzdur a na zasmażkę liczne nie powiązane ze sobą przygody i wątki. Potem przekręcamy 245 stronę i...koniec. Dębski zdecydowanie pomysł miał, lecz nie umiał go wykorzystać. Sam główny bohater kreowany jest na wzór Geralta - też jest wyrzutkiem, ludzie go nie lubią, boją się go i brzydzą jego profesją. Tak jak Wiedźmin, kat Jakub jest wrażliwym, inteligentnym introwertykiem który za miliony cierpi. I na tym podobieństwa do kultowej postaci Sapkowskiego się kończą, a pan autor popuszcza beztrosko wodze swojej płodnej wyobraźni, robiąc ze swojego bohatera półmaga lub nawet półboga - Władcę Czarnej Zarazy vel. Szczurzego Ojca (pomysł niewątpliwie ciekawy), na dokładkę w jego ciele uwięziona jest dusza dawnej ukochanej (wow!) a sam Jakub jest niepokonanym rębajłą, znawcą filozofii, alchemii, psychologii, no w ogóle tylko chyba Chuck Norris mógłby się z nim równać. Moim zdaniem autor powinien kilkakrotnie przemyśleć całą powieść i napisać dzieje Jakuba nie od środka ale od samego początku, bo tak naprawdę tylko jego fragmentaryczne retrospekcje są naprawdę ciekawe, reszta to zlepek i zbitek niepotrzebnych i nieprawdopodobnych spotkań i wydarzeń. Co w powieści irytuje najbardziej to moralno-filozoficzne dysputy głównego bohatera oraz duszy jego dziewczyny (SIC!). Reasumując powieści raczej nikomu nie polecam, lepiej poczytajcie sobie Komudę lub Sienkiewicza.

Niezwykle chaotyczna, zarówno pod względem stylistycznym jak i konstrukcyjnym. Mamy tutaj kompletnie nieprzemyślany początek, natrętną retrospekcję, stek moralizatorskich bzdur a na zasmażkę liczne nie powiązane ze sobą przygody i wątki. Potem przekręcamy 245 stronę i...koniec. Dębski zdecydowanie pomysł miał, lecz nie umiał go wykorzystać. Sam główny bohater kreowany jest...