Kolejna z książek kupionych na ślepo tylko przez wgląd na autora i Fletcher jest super.

Kolejna z książek kupionych na ślepo tylko przez wgląd na autora i Fletcher jest super.

Zabawna, lekka książka middle grade. Bardzo ciekawie wykreowani bohaterowie, niejednoznaczne osobowości. Bardzo polecam nie tylko czytelnikom w wieku od 9 do 12 lat, ale także starszym wielbicielom kryminałów.

Zabawna, lekka książka middle grade. Bardzo ciekawie wykreowani bohaterowie, niejednoznaczne osobowości. Bardzo polecam nie tylko czytelnikom w wieku od 9 do 12 lat, ale także starszym wielbicielom kryminałów.

Cudo! Dawno tak się nie uśmiałem przy żadnej książce. Chociaż przygody Fletchera są mało wiarygodne, a wręcz wydają się bujdą na resorach, to ja wierzę w każde słowo. Cięta riposta i wisielczy humor młodego detektywa czynią lekturę czystą przyjemnością. Jest to świetna historia dla młodzieży, ale czytanie jej z perspektywy dorosłego człowieka czyni ją jeszcze zabawniejszą. Nie spodziewałem się, że aż tak dam się oczarować i rozbawić tej niepokaźnej książce. Serdecznie polecam!

Cudo! Dawno tak się nie uśmiałem przy żadnej książce. Chociaż przygody Fletchera są mało wiarygodne, a wręcz wydają się bujdą na resorach, to ja wierzę w każde słowo. Cięta riposta i wisielczy humor młodego detektywa czynią lekturę czystą przyjemnością. Jest to świetna historia dla młodzieży, ale czytanie jej z perspektywy dorosłego człowieka czyni ją jeszcze zabawniejszą....

Bardzo ciekawa

Bardzo ciekawa

Atmosferą i przedstawieniem nastoletnich bohaterów książka Eoina Colfera przypominała mi powieści Edmunda Niziurskiego. Oczywiście język i humor Niziurskiego był wyjątkowy, ale Colfer w zbliżony sposób ukazuje szkołę z uczniowskimi, bardziej lub mniej, tajnymi stowarzyszeniami, niepisanymi prawami i bardzo charakterystycznymi nauczycielami. Śledztwo i tajemnice otaczające Fletchera, choć często zabawne, są intrygujące i z całą pewnością niedziecinne, zaś zachowanie i metody stosowane przez nastoletniego detektywa oraz jego nieoczekiwanego sprzymierzeńca - wiarygodne. Bardzo mi się również podobało, że wszystkie zagadki, czy wydarzenia są logicznie wyjaśnione i jak przystało na książkę detektywistyczną, każdy element układanki trafia na swoje miejsce, a motyw przestępstwa ma w tym kluczowe znaczenie.

http://czytanieprzykominku.blogspot.com/2014/04/fletcher-moon-prywatny-detektyw.html

Atmosferą i przedstawieniem nastoletnich bohaterów książka Eoina Colfera przypominała mi powieści Edmunda Niziurskiego. Oczywiście język i humor Niziurskiego był wyjątkowy, ale Colfer w zbliżony sposób ukazuje szkołę z uczniowskimi, bardziej lub mniej, tajnymi stowarzyszeniami, niepisanymi prawami i bardzo charakterystycznymi nauczycielami. Śledztwo i tajemnice otaczające...

Albo się już starzeję albo to nie jest najlepsza książka tego autora. Czyta się lekko, humor jest, akcja jest jednak mistrzostwa Artemisa nie dosięgła.

Albo się już starzeję albo to nie jest najlepsza książka tego autora. Czyta się lekko, humor jest, akcja jest jednak mistrzostwa Artemisa nie dosięgła.

Dość ciekawa książka, chociaż odkąd zaczęłam czytać kryminały pani Agathy Christe to chyba oczekuje czegoś więcej od detektywów i zagadek...Nie chcę krytykować tej książki, może po prostu wyrosłam? Jednak myślę, że dla młodszych to wspaniały początek do rozpoczęcia przygody z kryminałami:p

Dość ciekawa książka, chociaż odkąd zaczęłam czytać kryminały pani Agathy Christe to chyba oczekuje czegoś więcej od detektywów i zagadek...Nie chcę krytykować tej książki, może po prostu wyrosłam? Jednak myślę, że dla młodszych to wspaniały początek do rozpoczęcia przygody z kryminałami:p

Przeczytałam tę książkę dwa razy i uważam że mogłabym to zrobić jeszcze raz. Tak jak moja przedmówczyni uważam, iż na początku nie była zbytnio interesująca, rozkręciła się dopiero, gdy zrobiła się z tej historii niezła zagadka. Wiedziałam, że ta książka przypadnie mi do gustu ze względu na Eoina Colfera. Przeczytałam wszystkie części o Artemisie Fowlu i myślę, że są świetne

Przeczytałam tę książkę dwa razy i uważam że mogłabym to zrobić jeszcze raz. Tak jak moja przedmówczyni uważam, iż na początku nie była zbytnio interesująca, rozkręciła się dopiero, gdy zrobiła się z tej historii niezła zagadka. Wiedziałam, że ta książka przypadnie mi do gustu ze względu na Eoina Colfera. Przeczytałam wszystkie części o Artemisie Fowlu i myślę, że są świetne

Cudowna książka, od początku trzyma w napięciu, dobrze się ją czyta, nie krótka, nie długa, dobra czcionka, nic dodać, nic ująć. Wszystko jest dobrze wytłumaczone, dlatego nie można się w niej "zgubić". Od początku książki wiemy,że sprawcą dziwnych zajść w mieście Lock jest ktoś kogo już znamy, ale nasze przypuszczenia są dopiero potwierdzone na samym końcu książki( nie mam na myśli epilogu ).
Nie przespanych nocy życzy Paulina.

Cudowna książka, od początku trzyma w napięciu, dobrze się ją czyta, nie krótka, nie długa, dobra czcionka, nic dodać, nic ująć. Wszystko jest dobrze wytłumaczone, dlatego nie można się w niej "zgubić". Od początku książki wiemy,że sprawcą dziwnych zajść w mieście Lock jest ktoś kogo już znamy, ale nasze przypuszczenia są dopiero potwierdzone na samym końcu książki( nie mam...

Jakiś czas temu przeczytałam angielskojęzyczne wydanie "Half Moon Investigations". Zachęcił mnie do tego fakt, że książka była dostępna w wersji na czytnik oraz to, że autora darzę dużą sympatią. Eoin Colfer jest Irlandczykiem, który stworzył cykl powieści dla młodzieży o Artemisie Fowlu, który miałam przyjemność przeczytać wcześniej. Sam Colfer był niegdyś nauczycielem (niektóre źródła podają, że dla trudnej młodzieży),a potem z dobrym skutkiem przerzucił się na pisanie dla młodego czytelnika.

Autor ma upodobanie do pisania o nastoletnich geniuszach. Artemis ma bodaj 12 lat kiedy go poznajemy i już prowadzi interesy z wróżkami, a Fletcher w tym wieku ukończył internetowy kurs kończący się otrzymaniem licencji detektywa. Wykorzystał do tego dokumenty swojego ojca, dowiadujemy się, że zajęło mu to dwa lata (Zaczął jak miał 10?! To nie za wcześnie dla dziecka na korzystanie z Internetu?),ale to jeszcze nie jest tak absurdalne. Wyobrażacie sobie przygotowanie do takiego zawodu jak detektyw opierające się na kursie online? Ja nie bardzo.

Fletcher jest też nad wiek dojrzały i nie lubiany przez rówieśników. Schemat tak powtarzalny, że aż boli, ale może mieć swój urok. Sęk w tym, że i ja nie lubię Fletchera. Ma jakieś takie refleksje starca zamkniętego w ciele dziecka. Zrzędzi, czepia się, jest uszczypliwy. Za grosz nie ma w sobie uroku osobistego ten dzieciak. Zraża do siebie zanim jeszcze zachwycimy się jego bogatym słownictwem, czy umiejętnością wnioskowania analitycznego. Otoczenie chłopca też jest dziwne. Postać dyrektor szkoły, która koduje zachowania uczniów w systemie obrazkowym, sama przyznaje, że czasem karze ich zanim coś zbroją, a po szkole przechadza się z dwoma dobermanami przypomina raczej niezrównoważonego dozorcę zakładu karnego niż osobę kierującą placówką oświatową. Takie zgrzyty sprawiają, że historia dochodzenia przedstawiona w książce wydaje się nieprawdopodobna.

Również sam autor nie wykazał się innowacyjnością w zakresie swojej twórczości. Za każdym razem spotykamy u niego małego uzdolnionego chłopca, który kocha swoich rodziców nie do końca świadomych jego potencjału. W tych książkach nie brakuje także czarnych charakterów, które okazują się mieć białą duszę (tutaj w tej roli Red, którego prawdziwego imienia nikt nie pamięta) i tak naprawdę to tymi czarnymi owcami zostali przez ostracyzm społeczny.

Wygląda to na jeszcze jedną książkę dla dzieci z pozytywnym morałem, ja jednak wolę „Lotnika” („Airman”) czy serię o Artemisie Fowlu.

Jakiś czas temu przeczytałam angielskojęzyczne wydanie "Half Moon Investigations". Zachęcił mnie do tego fakt, że książka była dostępna w wersji na czytnik oraz to, że autora darzę dużą sympatią. Eoin Colfer jest Irlandczykiem, który stworzył cykl powieści dla młodzieży o Artemisie Fowlu, który miałam przyjemność przeczytać wcześniej. Sam Colfer był niegdyś nauczycielem...