Brawurowe i błyskotliwe. Ironiczne spojrzenie na młode wielkomiejskie elity artystyczno-intelektualne. Surrealistyczna wiwisekcja ich emocjonalnej żałości i małości. Chwilami złośliwa i brutalna, a jednocześnie ciepła. Ciepłem z jakim patrzymy na chomika w klatce lub stado małp w pobliskim zoologu.
Goerke nie oszczędza nikogo. Przygląda się kobiecym oraz męskim gębom, pozom z równą uwagą i rozbawieniem. Przygląda się zniewoleniu kulturowymi schematami ludzi, którzy uważają, że owe schematy odważnie łamią oraz niedojrzałości tych, którzy za dojrzalszych, dalej oraz śmielej patrzących się uważają.
Każde ze znajdujących się tu opowiadań to perełka, Bawią, a jednocześnie w zwięzłej formie mówią o współczesności i naszej w niej kondycji więcej niż tomiszcza poważnych opracowań naukowych, i tych socjologicznych, i tych psychologicznych.
Każde ze znajdujących się tu opowiadań to perełka, ale największe wrażenie robi tekst tytułowy. To najlepsza wiwisekcja współczesnego faceta z wielkiego miasta, jaka pojawiła się w naszej prozie w XXI wieku. „47 na odlew” to portret niedojrzałego emocjonalnie nieudacznika, rozleniwionego (fizycznie i intelektualnie) tak, że już nawet nie chce mu się udawać mężczyzny i tracić czasu na myślenie.
Opowiadanie tytułowe, z jego zderzeniem realizmu i surrealizmu oraz konstrukcją – wyrywkowymi, nie powiązanymi ze sobą scenami, układającymi się historię życia w świecie, gdzie wartości są już tylko frazesami – jest też hołdem dla wielkiej „Kartoteki” Tadeusza Różewicza. Hołdem a jednocześnie próbą napisania nowej „Kartoteki” – pokolenia dorastającego w czasach stanu wojennego i wchodzącego w wiek dojrzały w świecie kapitalistycznym, zagubionego i zrezygnowanego w rzeczywistości pieniądza. Gdyby czasy były inne – bez sagi o Harrym Potterze, romantycznych wampirów i skandynawskich hakerek/policjantek/profilerek po przejściach – pewnie by taką nową „Kartoteką” się stało. Ale, ponieważ o kulturze decydują dziś księgowi, a nie wizjonerzy, dobrze, że chociaż można je znaleźć w bibliotekach i antykwariatach.

Brawurowe i błyskotliwe. Ironiczne spojrzenie na młode wielkomiejskie elity artystyczno-intelektualne. Surrealistyczna wiwisekcja ich emocjonalnej żałości i małości. Chwilami złośliwa i brutalna, a jednocześnie ciepła. Ciepłem z jakim patrzymy na chomika w klatce lub stado małp w pobliskim zoologu.
Goerke nie oszczędza nikogo. Przygląda się kobiecym oraz męskim gębom,...

Hmmmm... Chyba to nie jest moja bajka. Nie przepadam za takim wydziwianiem. Momentami dawałem się wciągnąć tej cudacznej prozie, zwłaszcza w opowiadaniu "Buraki", ale nie przypuszczam, żebym kiedykolwiek chciał jeszcze wracać choćby do tytułowego opowiadania, z którego pewnie zapamiętam tylko tapira przechadzającego się po ulicy.

Jeśli ktoś, tak jak ja, realizuje ambitny plan przeczytania wszystkich 400 książek (stan na rok 2016) nominowanych do Nagrody Literackiej "Nike", to nie uniknie tej książeczki. Polecam ją co najwyżej miłośnikom surrealizmu w literaturze, bo miłośnicy opisów normalnej rzeczywistości będą pewnie zawiedzeni.

Hmmmm... Chyba to nie jest moja bajka. Nie przepadam za takim wydziwianiem. Momentami dawałem się wciągnąć tej cudacznej prozie, zwłaszcza w opowiadaniu "Buraki", ale nie przypuszczam, żebym kiedykolwiek chciał jeszcze wracać choćby do tytułowego opowiadania, z którego pewnie zapamiętam tylko tapira przechadzającego się po ulicy.

Jeśli ktoś, tak jak ja, realizuje ambitny...

Surrealistyczne opowiadanie
Opowiadanie Nataszy Goerke, to krótka historia mężczyzny po przejściach sercowych. Poznajemy go jako singla. Czym się zajmuje? Tego nie odgadłam. Cały tekst jest oparty na konwencji wzbudzenia niepewności. Czytelnik porusza się po niepewnej, jakby zamglonej przestrzeni. Przez te elementy tekst nie wzbudził moich pozytywnych odczuć. Mimo niewielkich rozmiarów książki trudno było mi dotrwać do końca

Surrealistyczne opowiadanie
Opowiadanie Nataszy Goerke, to krótka historia mężczyzny po przejściach sercowych. Poznajemy go jako singla. Czym się zajmuje? Tego nie odgadłam. Cały tekst jest oparty na konwencji wzbudzenia niepewności. Czytelnik porusza się po niepewnej, jakby zamglonej przestrzeni. Przez te elementy tekst nie wzbudził moich pozytywnych odczuć. Mimo...

Tytułowe opowiadanie miło zaskoczyło mnie konwencją przypominającą marzenie senne. Główny bohater to typowy przedstawiciel dekadentyzmu, zrezygnowany, nie mający siły ani ochoty, by zmienić swoje życie. Akcja płynnie przechodzi z jednego wątku do drugiego, całkowicie innego, dzięki czemu sprawia wrażenie spójnej, nieco surrealnej całości. Opowiadanie "Buraki" bardzo zabawne :)

Tytułowe opowiadanie miło zaskoczyło mnie konwencją przypominającą marzenie senne. Główny bohater to typowy przedstawiciel dekadentyzmu, zrezygnowany, nie mający siły ani ochoty, by zmienić swoje życie. Akcja płynnie przechodzi z jednego wątku do drugiego, całkowicie innego, dzięki czemu sprawia wrażenie spójnej, nieco surrealnej całości. Opowiadanie "Buraki" bardzo...

Zupełnie nie zrozumiałam tej książki. Dotrwałam do końca z trudem. Nie chcę do niej powracać.

Zupełnie nie zrozumiałam tej książki. Dotrwałam do końca z trudem. Nie chcę do niej powracać.