Nazwisko kanadyjskiego pisarza, Michaela Ondaatje, nic mi nie mówi, choć autor dostał za tę książkę prestiżowa nagrodę (wg mnie zasłużenie).
Sam tytuł natomiast jest mi dobrze znany dzięki dobremu filmowi ze świetną obsadą. Jest to zresztą chyba jeden z nielicznych przypadków, gdy film jest lepszy od książki (drugi taki na razie znany mi przypadek to "Malowany welon", również dzięki rewelacyjnym aktorom).
Film na pewno jest łatwiejszy w odbiorze, bo książka jest trudna. Nie da się jej przeczytać szybko i na raz jak jakiś romans.
Wiele retrospekcji, nawiązań do literatury, poetycki język, mało akcji, sporo smacznych kawałków, ale też kilka nużących fragmentów (np o konstrukcji bomb), których chyba nie spodziewałam się w tej książce.
Na pewno film wydobył z tej książki wszystko co najlepsze.
Historia jest dość smutna, bo dotyczy niespełnionej miłości, młodości zdominowanej przez niepotrzebne cierpienie.
To krótki wycinek powojennej historii (lato 1945 roku), toskańska willa, na wpół zrujnowana, tak jak poobijane jest życie czterech osób, które tam się spotkały i egzystują we własnym oderwanym świecie, jak w bańce, bez chęci powrotu do rzeczywistości. Pielęgniarka, ranny, szpieg i saper, przeżyli II wojnę światową, ale jak mają żyć dalej? Wyniszczeni, wyczerpani fizycznie i wyprani emocjonalnie, bez widocznego celu w życiu.
Opowieść toczy się niespiesznie, bez wyraźnego nurtu. Dobra, ale raczej dla dojrzałych czytelników, którzy będą potrafili docenić jej wartość.

Nazwisko kanadyjskiego pisarza, Michaela Ondaatje, nic mi nie mówi, choć autor dostał za tę książkę prestiżowa nagrodę (wg mnie zasłużenie).
Sam tytuł natomiast jest mi dobrze znany dzięki dobremu filmowi ze świetną obsadą. Jest to zresztą chyba jeden z nielicznych przypadków, gdy film jest lepszy od książki (drugi taki na razie znany mi przypadek to "Malowany welon",...