Oto ona!
Absolwentka prawa, księgowa i alkoholiczka, która bała się wejść w świat dorosłych, ale gdy tylko się w nim znalazła – zawojowała go! Zdobyła serca czytelniczek powieściami, które pisała „sama, w zaciemnionej sypialni, w piżamie, jedząc banany, na laptopie leżącym na poduszce”.
To nie charakterystyka głównej bohaterki w powieści.
To realna osoba, irlandzka pisarka, a zarazem autorka nietypowej dla siebie formy literackiej – felietonów. Sama Marian Keyes, która na swoim koncie ma kilkadziesiąt powieści obyczajowych. Odkryłam ją niedawno, czytając „Kobietę, która ukradła moje życie”. To dzięki tej przygodzie czytelniczej sięgnęłam po kolejny tytuł, a tu taka niespodzianka! Nie beletrystyka, a publicystyka. I to jaka!
Autobiograficzna!
Mogę powiedzieć, że felietony to życie w odcinkach autorki o różnorodnej tematyce, które trafnie ujęto w podtytule książki. Wszystkie przypadki, szczęścia i nieszczęścia ubrane w krótkie, szczere felietony opisują sytuacje, które wydarzyły się naprawdę, często inspirujące pomysły do wykorzystania w powieściach. W większości pełne humoru słownego i sytuacyjnego z odrobiną absurdu i dużej dawki ironii napisane w latach 1997-2001 i w większości publikowane w irlandzkich czasopismach. Te niepublikowane mają swoją premierę właśnie w tym wydaniu i, co ciekawe, raczej są poważne. Pokazują aspekty życia, których autorka nie bagatelizuje humorem. Wręcz przeciwnie – komentuje krytycznie. Tak jest w przypadku wojny wietnamskiej i tak też w przypadku bardzo intymnego felietonu opisującego jej uzależnienie od alkoholu i walce z nim pod wiele mówiącym tytułem „Zalani to inny kraj, panują tam inne zwyczaje”.
To świetne źródło bardzo prywatnej wiedzy o pisarce dla fanek, ale też obraz zwykłej/niezwykłej kobiety, która potrafiła się zagubić w życiu i w nim odnaleźć, czując stale wyniszczającą niepewność na każdym etapie życia, a zwłaszcza (kto by pomyślał!)na etapie bycia pisarką. Kobiety tak bardzo przypominającej każdą z nas, jej czytelniczkę, z którą można się w wielu aspektach utożsamić, znaleźć wspólny punkt w poglądach, upodobaniach, nawykach, postawach, zaletach i wadach. Mój punkt styczny to dwie skrajności - miłość do butów, których nam, Imeldom, nigdy mało (polecam zamieszczony test sprawdzający stopień tego uzależnienia) i nienawiść do jazzu, którą autorka wyjęła mi prosto z umysłu, pisząc – „Nienawidzę jazzu i przyznaję się do tego bez bicia. Po prostu go nie rozumiem. Nienawidzę jego nieprzewidywalności, całego tego improwizowania bez umiaru. Chciałabym wiedzieć, gdzie chór? Co złego w rytmie? Chcę czegoś, do czego mogę przytupywać i nie robić jednocześnie wrażenia, że wysyłam sygnały Morse’em.” Kobiety, od której można uczyć się, jak rozwiązywać, pokonywać, omijać, a najlepiej dystansować się od problemów, które nas nie omijają, poprzez humor. Autorka posiada rzadki dar zamieniania zwykłego zdarzenia w skrzący się humorem gag. Aż żal, że nie przytrafił się mnie, a raczej, że nie posiada się zdolności widzenia sytuacji inaczej albo mniej katastrofalnie.
Czy można nauczyć się tego dzięki felietonom?
Nie wiem, ale wiem , że warto spróbować, żeby się tego dowiedzieć. Wystarczy zacząć w sytuacji kryzysowej od pierwszej myśli – jak widziałaby to (tu można wstawić dowolne określenie wydarzenia, problemu, zjawiska, katastrofy) Marian Keyes?
A nuż okaże się, że ten dar jak najbardziej posiadamy!
http://naostrzuksiazki.pl/

Oto ona!
Absolwentka prawa, księgowa i alkoholiczka, która bała się wejść w świat dorosłych, ale gdy tylko się w nim znalazła – zawojowała go! Zdobyła serca czytelniczek powieściami, które pisała „sama, w zaciemnionej sypialni, w piżamie, jedząc banany, na laptopie leżącym na poduszce”.
To nie charakterystyka głównej bohaterki w powieści.
To realna osoba, irlandzka...

Artykuły spod kołderki. Ani ciekawe, ani wciągające. Niby humorystyczne a jednak mało śmieszne. O tym jakie ciężkie jest życie pisarza, zwłaszcza tego początkującego i dziennikarza też. Nawet gdy tylko chodzi na promocje, pokazy mody i festiwale potraw ze szpinaku. Przeczytałam kilka. I nie dałam rady dalej. Po prostu nie trafiła do mnie ta proza.

Artykuły spod kołderki. Ani ciekawe, ani wciągające. Niby humorystyczne a jednak mało śmieszne. O tym jakie ciężkie jest życie pisarza, zwłaszcza tego początkującego i dziennikarza też. Nawet gdy tylko chodzi na promocje, pokazy mody i festiwale potraw ze szpinaku. Przeczytałam kilka. I nie dałam rady dalej. Po prostu nie trafiła do mnie ta proza.

Bardzo fajne felietony, z dużą dawką humoru. Autorka nie pomija również poważnych tematów, takich jak alkoholizm. Podczas czytania książki można się zrelaksować i trochę pośmiać. Polecam!

Bardzo fajne felietony, z dużą dawką humoru. Autorka nie pomija również poważnych tematów, takich jak alkoholizm. Podczas czytania książki można się zrelaksować i trochę pośmiać. Polecam!

Interesujący zbiór felietonów Marian Keyes. Czasem bawi, czasem śmieszy, zawsze skłania do refleksji. Polecam.

Interesujący zbiór felietonów Marian Keyes. Czasem bawi, czasem śmieszy, zawsze skłania do refleksji. Polecam.

Do szybkiego czytania,lekko i dowcipnie,tak wyobrażałam sobie Marian Keyes prywatnie.

Do szybkiego czytania,lekko i dowcipnie,tak wyobrażałam sobie Marian Keyes prywatnie.

Zbiór ciekawych felietonów. Najbardziej podobały mi się felietony nie publikowane wcześniej.

Zbiór ciekawych felietonów. Najbardziej podobały mi się felietony nie publikowane wcześniej.

rewelacyjna może nie jest ale to znakomity zbiór felietonów które owiane są znakomitym humorem. Zdecydowanie polecam

rewelacyjna może nie jest ale to znakomity zbiór felietonów które owiane są znakomitym humorem. Zdecydowanie polecam

Może być, taki krótki przerywnik pomiędzy innymi książkami ;)

Może być, taki krótki przerywnik pomiędzy innymi książkami ;)