Haruki Murakami to pisarz, który jest znany nawet dla tych, którzy nigdy nie sięgnęli po jego powieść. Teraz trzeba się zastanowić czy to dobrze czy źle dla tego autora. Skuszona znanym nazwiskiem postanowiłam przeczytać jedną z jego książek aby choć trochę mieć pojęcie o jego twórczości. Wybrałam "Norwegian Wood" z 1987 roku. Kolejnym czynnikiem przemawiającym za wybraniem właśnie tej powieści był jej tytuł, nawiązujący do utworu The Beatles, których wprost uwielbiam.

Głównym bohaterem jest Toru, młody mężczyzna, zafascynowany piękną Naoko. Jedną z kilku rzeczy łączących te dwie osoby jest samobójcza śmierć ich przyjaciela. Dziewczyna nie może poradzić sobie z przeszłością, dlatego też postanawia przeprowadzić się na pewien czas do sanatorium. W trakcie jej pobytu, w życiu Toru następuje wiele nieoczekiwanych zmian. Jedną z nich jest nowa znajomość z Midori. Kobieta bardzo różni się od Naoko, jednak to nie zmienia faktu, że staje się ważną częścią życia głównego bohatera.

Muszę się przyznać, że jeszcze żadna książka nie wywarła na mnie takiego wpływu jak "Norwegian Wood". Wydawać by się mogło, że to bardzo dobrze świadczy o tej powieści. Przez pewien czas od jej przeczytania nie mogłam zdecydować się na kolejną powieść. Gdy już myślałam, że znalazłam odpowiednią, ta znowu lądowała na półce. Nie dlatego, że mogła być gorsza od dzieła Murakamiego, lecz dlatego, że po prostu nie chciałam trafić na podobną.

Sama historia jest naprawdę porażająca. Samobójcze wizje , brak przystosowania się do otaczającej rzeczywistości przez głównych bohaterów, czy też ich zwykłe codzienne życie, które z mojego punktu widzenia nie wydawało się takie normalne. Murakami przedstawił wizję człowieka odrzuconego przez społeczeństwo, przez swoją kruchość i nieumiejętność poradzenia sobie z codziennością. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego (zawsze przecież można nazwać takie zjawisko fikcją literacką) gdyby nie fakt, że takie sytuacje można coraz częściej umiejscowić w otaczającym nas świecie. Idąc tym tropem, książka ta staje się autentycznym odzwierciedleniem pewnej strony każdego człowieka. Tak naprawdę, jak długo można wytrzymać spędzając dwadzieścia cztery godziny na dobę wśród tłumu ludzi. Czy więc skłonności do depresji tkwią w każdym z nas? Nie mnie to oceniać, pewne jest jednak to, że nawet dla najbardziej zapalonych czytelników ta pozycja stanie się odbiciem od pewnego schematu, stworzonego w ciągu ostatnich kilkunastu lat.
Kolejną ciekawą rzeczą są pewne fragmenty tej powieści, które pozwolę sobie przytoczyć.

"Wkrótce nadszedł sen i zamknął za mną ciężką ołowianą bramę- po drugiej stronie snów nie było." str 376


"Nasza normalność polega na tym, że zdajemy sobie sprawę z własnej nienormalności." str 244


Podsumowując, Haruki Murakami jest niezaprzeczalnie mistrzem w tym co robi. Jednak nie każdemu takie dzieło może się spodobać. Pisząc powieść na taki temat, trzeba liczyć się z tym, że wrażenia po jej przeczytaniu mogą być zupełnie odwrotne od zamierzonych. Tematyka jaka została poruszona w tej powieści nie przypadła mi do gustu, jest jednak w niej coś co nie pozwala o niej zapomnieć i czym prędzej trzeba podzielić się swoimi spostrzeżeniami na jej temat.


"[...] najważniejsza jest cierpliwość. Nie tracąc nadziei, trzeba powoli rozplątywać zasupłane nitki. Choćby sprawa wyglądała beznadziejnie, zawsze gdzieś znajdzie się jakiś luźny koniec. Gdy wokół jest ciemno, pozostaje tylko spokojne czekanie,aż oczy przywykną do mroku." str 415


Recenzja opublikowana na:
http://www.izabelamizia.pl/

Haruki Murakami to pisarz, który jest znany nawet dla tych, którzy nigdy nie sięgnęli po jego powieść. Teraz trzeba się zastanowić czy to dobrze czy źle dla tego autora. Skuszona znanym nazwiskiem postanowiłam przeczytać jedną z jego książek aby choć trochę mieć pojęcie o jego twórczości. Wybrałam "Norwegian Wood" z 1987 roku. Kolejnym czynnikiem przemawiającym za wybraniem...