Jako dziecko nigdy nie chciałam mieć psa ani kota. Marzyłam o Panu Nilssonie i o malutkim, zwinnym ichneumonie. Pana Nilssona zazdrościłam Pippi Langstrumpf, ale to dzielna mangusta walcząca z kobrą skradła moje serce za sprawą czarno-białego filmu produkcji radziecko-indyjskiej. Disneyowskiej wersji „Księgi dżungli” organicznie nie znoszę i długo ta kreskówka zniechęcała mnie do zapoznania się z książką Kiplinga. W końcu słabość do Rikki-tikki-taviego skłoniła mnie, bym sięgnęła po ten utwór…i jestem nim zachwycona.

Na moje szczęście w jednym tomie miałam obie części „Księgi dżungli”, która jest zbiorem opowiadań i nie wszystkie dotyczą przygód Mowgliego. Jest coś w kiplingowskiej narracji, co mnie uspokaja, a czego nie umiem dokładnie sprecyzować. Pisarz w mistrzowski sposób zantropomorfizował swoich zwierzęcych bohaterów, dzięki czemu łatwo pokochać tych pozytywnych i jeszcze łatwiej znienawidzić tych złych. Podziwiam sposób, w jaki autor przedstawił prawa natury, które są przecież brutalne i nieubłagane, a jednak porządkują świata i sprawiają, że każde najmniejsze żyjątko ma w nim swoje miejsce i swoją rolę do odegrania. Trochę drażniło mnie to, że pisarz postawił Mowgliego ponad wszystkie zwierzęta w dżungli, a przecież ludzkie szczenię ani najsilniejsze ani najmądrzejsze nie było. Na całe szczęście Kipling pokazuje też, że Mowgli potrafi uczyć się od innych, a jego przywództwo wynika też z umiejętności jednoczenia zwierząt dla wspólnej sprawy.

Na uwagę zasługują opowiadania, w których mała żabka nie występuje. Wzrusza dzielna biała foka, która szuka dla swoich współbraci bezpiecznej siedziby, by uchronić ich przed ludźmi, a historia Purun Bhagat’cie ma w sobie jakiś zalążek opowieści o Kimie. Kipling, nie da się ukryć, był pisarzem, którego twórczość była wyraźnie naznaczona pochodzeniem. Ten imperialistyczny sposób postrzegania świata moim zdaniem najdobitniej widać w opowiadaniach „W służbie jej królewskiej mości” i w „Toomai od słoni”. Choć muszę przyznać, że autor jednak w nich pokazał, że człowiek nie jest w stanie całkowicie zapanować nad naturą zwierząt i są pewne tajemnice, których nigdy nie przeniknie.

Uwielbiam tego typu literaturę, głównie za to, że daje mi wgląd w dziewiętnastowieczny sposób postrzegania świata, że dzięki niej mogę widzieć pewną ewolucję, jaka nastąpiła w naszych poglądach na naturę i ludzi. Fakt, „Księga dżungli” ma specyficzną narrację, której rozwlekłe opisy mogą niektórych nudzić (ja je akurat uwielbiam), reprezentuje światopogląd, który może irytować, przedstawia wprost czasami bardzo brutalne sytuacje. Jest bajką, która jednak niesie wiele prawd i myślę, że warto dać jej szansę.

Jako dziecko nigdy nie chciałam mieć psa ani kota. Marzyłam o Panu Nilssonie i o malutkim, zwinnym ichneumonie. Pana Nilssona zazdrościłam Pippi Langstrumpf, ale to dzielna mangusta walcząca z kobrą skradła moje serce za sprawą czarno-białego filmu produkcji radziecko-indyjskiej. Disneyowskiej wersji „Księgi dżungli” organicznie nie znoszę i długo ta kreskówka zniechęcała...