Bardzo mi się miło czytało tą książkę. Autorka opisuje historię Alby i Oskara w ciekawy, wciągający sposób.

Jest to książka dobra na pare czy parenaście wieczorów. Lekka i przyjemna chociaż historia opowiedziana w niej lekka nie jest i jest dość smutna.

Bardzo mi się miło czytało tą książkę. Autorka opisuje historię Alby i Oskara w ciekawy, wciągający sposób.

Jest to książka dobra na pare czy parenaście wieczorów. Lekka i przyjemna chociaż historia opowiedziana w niej lekka nie jest i jest dość smutna.

Opowieść prowadzona jest przez dwie osoby: główną bohaterkę Albę oraz Oscara. Równolegle do niej przedstawiona jest historia postaci, którą znamy jedynie z listów czytanych przez Albę. Dzięki temu książka zyskuje na ciekawszej fabule. Jeśli miałabym podać słowa klucze tej książki, to byłyby to: relacje międzyludzkie, szpital psychiatryczny, schizofrenia, okultyzm, codzienność, zmaganie z samym sobą, narkotyki, poszukiwanie, dziecko, choroba dwubiegunowa, plemię Indian. Osobiście uważam, że warto ją przeczytać - moim zdaniem wzmaga wrażliwość, a jej końcówka może nawet wzruszyć i poprowadzić myśli ku wielkiej tajemnicy jaką jest ludzka śmierć.

Opowieść prowadzona jest przez dwie osoby: główną bohaterkę Albę oraz Oscara. Równolegle do niej przedstawiona jest historia postaci, którą znamy jedynie z listów czytanych przez Albę. Dzięki temu książka zyskuje na ciekawszej fabule. Jeśli miałabym podać słowa klucze tej książki, to byłyby to: relacje międzyludzkie, szpital psychiatryczny, schizofrenia, okultyzm,...

Bardzo dobra książka. Początek niestety nie zachęca, ale w połowie fabuła się rozwija i zostaje wykorzystany potencjał jaki można by wykrzesać z romansu narkomana i kobiety cierpiącej na psychozę dwubiegunową. "Łąka nadziei" przekazuje piękny przykład na to, że każdy z nas tak naprawdę jest wyjątkowo kruchy. Każdy może się stoczyć pod wpływem zbyt silnych i dramatycznych przeżyć, ale nie wszyscy potrafią wyjść z dna i rozpocząć życie od nowa. Osobiście bardzo nie podobały mi się wątki okultyzmu i spirytyzmu, ale wynika to z moich przekonań więc inni nie muszą podzielać mojej opinii w tej kwestii. Bardzo spodobały mi się opowiadania o przeszłości głównego bohatera -Oskara. Były one bardzo ciekawe, a zarazem dziwiły swoim okrucieństwem. Pokazano, że ludzie mają dobre cechy, ale pod wpływem otoczenia zaczynają postrzegać je jako wady i sprytnie się z nimi kamuflują przez co wychodzą na ( potocznie mówiąc) łajdaków. Książka spełniła moje oczekiwania. Moja ocena 7/10

Bardzo dobra książka. Początek niestety nie zachęca, ale w połowie fabuła się rozwija i zostaje wykorzystany potencjał jaki można by wykrzesać z romansu narkomana i kobiety cierpiącej na psychozę dwubiegunową. "Łąka nadziei" przekazuje piękny przykład na to, że każdy z nas tak naprawdę jest wyjątkowo kruchy. Każdy może się stoczyć pod wpływem zbyt silnych i dramatycznych...

Książka nudna, płaska, napisana nienaturalnym, męczącym językiem. Bohaterowie nie składają się z niczego więcej, poza swoimi zaburzeniami psychicznymi, o których autorka ma nota bene mizerną i mocno nieaktualną wiedzę. Na końcu przyznaje się zresztą beztrosko, że potraktowała temat "z literacką dowolnością". Ja nazwałabym to raczej literackim lenistwem. Dużo ciekawszym wątkiem jest tak naprawdę wątek poboczny- historia w historii- dzieje szamanki spisane na niezadrukowanych stronach książek, które czyta nasza płaska jak naleśnik bohaterka. Gdyby autorka zajęła się właśnie tą, uboczną opowieścią, a do tego pofatygowała się o jakiś research, dotyczący plemienia, które opisała z taką samą "literacką dowolnością" jak chorobę afektywną dwubiegunową, może napisałaby coś wartościowego.
Złapałam się na tym, że wyczekuję momentów, kiedy nasze zmaltretowane życiem gołąbeczki, są przeganiane ze spacerniaka, na którym prowadzą swój zimny jak zdechła płaszczka romans, ponieważ wiąże się to z powrotem głównej bohaterki do lektury listów szamanki, które dużo bardziej mnie interesowały.
Z niewiadomych przyczyn (a nie, z wiadomych- lenistwo i brak researchu alias "literacka dowolność")autorka uznała, że skoro romans dzieje się w psychiatryku, to musi mieć temperaturę karpia w galarecie. Nawet wybuchy "namiętności" (cudzysłów jest jak najbardziej na miejscu),między tymi dwoma gadającymi śledziami, są dla czytelnika jak głaskanie po policzku wędzoną makrelą. Nie bez powodu ciągnę wciąż te rybie porównania...
Jako, że siedzę niejako, w tak "dowolnie przez panią L.C. potraktowanej branży, mogę powiedzieć, że postrzeganie w ten sposób intymnych relacji osób chorych psychicznie, jest oznaką zwykłego niedouczenia. Ale po cóż się tym przejmować, skoro można posadzić na łączce dwa wyzute z emocji stereotypy, a na końcu strzelić notkę o "literackiej dowolności".

Książka nudna, płaska, napisana nienaturalnym, męczącym językiem. Bohaterowie nie składają się z niczego więcej, poza swoimi zaburzeniami psychicznymi, o których autorka ma nota bene mizerną i mocno nieaktualną wiedzę. Na końcu przyznaje się zresztą beztrosko, że potraktowała temat "z literacką dowolnością". Ja nazwałabym to raczej literackim lenistwem. Dużo ciekawszym...

Czytając tą książkę czujesz się jak na piwie z nudną koleżanką która opowiada Ci nudną historię. Da się przeczytać ale książka nic nie wnosi, nie wciąga, nie jest zabawna, nie można się z niej niczego nauczyć.

Czytając tą książkę czujesz się jak na piwie z nudną koleżanką która opowiada Ci nudną historię. Da się przeczytać ale książka nic nie wnosi, nie wciąga, nie jest zabawna, nie można się z niej niczego nauczyć.

Książka ogólnie dobra, ale nie z tych od których nie można oderwać wzroku. Nie czyta się jej jednym tchem, pochłaniając kolejne strony - trzeba wszystko dokładnie przeczytać, najlepiej przemyśleć, wciąż wracać do poprzednich stron. Ciekawa, lecz bez rewelacji.

Książka ogólnie dobra, ale nie z tych od których nie można oderwać wzroku. Nie czyta się jej jednym tchem, pochłaniając kolejne strony - trzeba wszystko dokładnie przeczytać, najlepiej przemyśleć, wciąż wracać do poprzednich stron. Ciekawa, lecz bez rewelacji.

Miałam dwa podejścia do tej książki. Ostatecznie uważam, że jest dobra, ale bez rewelacji. Historia dwóch zagubionych ludzi, kobiety i mężczyzny, którzy przebywają w szpitalu dla chorych umysłowo. Autorka wkradła do tekstu historię byłej pacjentki ośrodka, kobiety (szamanki?) z indiańskimi korzeniami. Czegoś mi jednak w tej książce brakowało...

Miałam dwa podejścia do tej książki. Ostatecznie uważam, że jest dobra, ale bez rewelacji. Historia dwóch zagubionych ludzi, kobiety i mężczyzny, którzy przebywają w szpitalu dla chorych umysłowo. Autorka wkradła do tekstu historię byłej pacjentki ośrodka, kobiety (szamanki?) z indiańskimi korzeniami. Czegoś mi jednak w tej książce brakowało...

http://www.youtube.com/watch?v=qqnZ8our82k

http://www.youtube.com/watch?v=qqnZ8our82k

Spotkanie dwóch młodych, samotnych ludzi o bardzo powikłanych losach podczas leczenia psychiatrycznego.
Ciekawie napisana powieśc dla kazdego.

Spotkanie dwóch młodych, samotnych ludzi o bardzo powikłanych losach podczas leczenia psychiatrycznego.
Ciekawie napisana powieśc dla kazdego.