Lieteratura jaką tworzy Appelfeld to nie książki polecane na okres urlopowy, do czytania w czasie beztroskiegov wylegiwania się na plaży.
Porusza on trudne tematy, jego styl jest jednak niezmiennie pozbawiony patosu, za co bardzo go cenię. Styl wysoki, który w każdym zdaniu zaznacza, że opisywane osoby były bohaterami, a ich imiona są wpisane w wieczną księgę chwały sprawia, że nie potrafię myśleć o nich jak o ludziach. Są dla mnie stojącymi na wysokim piedestale pomnikami ze spiżu. U Appelfelda mamy zwykłych straumatyzowanych ludzi, którzy nie potrafią mimo upływu czasu poradzić sobie z tym, co przeżyli i widzieli. Wiodą niby normalne życie, o tak, zarabiają pieniądze, pracują, żenią się, wychowują dzieci, targa nimi pożądanie, ale...mimo wszytko odstają od reszty. Tą inność zauważają wszyscy, którzy mieli podobne doświadczenia.

Dodatkowo autor pokazując antysemityzm kompletnie nie ocenia postępowania tych, którzy nienawidzą. Opisuje jedynie to negatywne zjawisko, pozostawiając czytelnikowi ocenę. Mógłby przecież pwoeidzieć kilka ostrych słów w kierunku wszystkich tych, którzy skalazali jego samego, jego rodzinę i jego naród na śmierć. Miałby przecież do tego prawo, prawda? Nikt nie miałby mu za złe gdyby osądził ich od czci i wiary. Jednak nie ma to miejsca w żadnej z jego książek, które dotychczas przeczytałam. Uważam, że ten spokój z jakim opisuje on zachowania antysemickie jest jeszcze bardziej niepokojący od rzucania przekleństw, mocniej trafia do czytelnika, mnie każdorazowo zmusza do zadumy i zastanowienia się nad motywami tej nienawiści w przeszłości oraz dziś.

Polecam ta lekturę wszystkim pragnącym zanurzyć się w duszy ludzi, którzy noszą niewidzialne rany. One nigdy się nie zagoją, może przestaną na moment boleć po wypiciu koniaku, czy podczas aktu miłosnego. Jednak ten rozdzierający świadomość na pół ból pozostanie na zawsze. To ich piętno, szkarłatna litera, jaką naznaczyła ich historia. Z tym balastem idą przez życie, z tym ciężarem przemierzają drogi i bezdroża. Mogą tylko mieć nadzieję, że zemsta przyniesie im wieczne ukojenie.

Lieteratura jaką tworzy Appelfeld to nie książki polecane na okres urlopowy, do czytania w czasie beztroskiegov wylegiwania się na plaży.
Porusza on trudne tematy, jego styl jest jednak niezmiennie pozbawiony patosu, za co bardzo go cenię. Styl wysoki, który w każdym zdaniu zaznacza, że opisywane osoby były bohaterami, a ich imiona są wpisane w wieczną księgę chwały...