Historia świata dążącego do upadku i historia grupy ludzi, która ten upadek przetrwała. I oczywiście historia "przerośniętych, za mądrych" ludzkich mózgów generujących problemy, odpowiedzialnych na krach finansowy, podsuwających niszczące pomysły.
Książka nie jest ani przejmująca, ani zaskakująca natomiast niewątpliwie wartościowa literacko m.in. przez mnogość cytatów innych pisarzy.
Napisana na zasadzie relacji obserwatora gdzie to co się wydarzy jest znane i zdradzane wcześniej a kroki milowe jak do tego doszło są opisywane właśnie w powieści.
Pod kątem złożoności i pomysłowości (przez które to kryteria lubię oceniać s-f) - jak dla mnie max średnia... No i mało napisane o tym co tak naprawdę stało się z resztą świata.
Dość mocny motyw ekonomiczny, autor podpowiada:
"Ocknijcie się, idioci! Skąd wam strzeliło do głowy, że papier może być tyle wart?"
Mowa oczywiście o pieniądzach fiducjarnych.

Historia świata dążącego do upadku i historia grupy ludzi, która ten upadek przetrwała. I oczywiście historia "przerośniętych, za mądrych" ludzkich mózgów generujących problemy, odpowiedzialnych na krach finansowy, podsuwających niszczące pomysły.
Książka nie jest ani przejmująca, ani zaskakująca natomiast niewątpliwie wartościowa literacko m.in. przez mnogość cytatów...

Konstrukcja i pomysł ciekawe. Jednak nieco męczyłem się podczas lektury. Ta pobrzmiewająca nuta niechęci wobec ludzkości brzmi tu za często i zbyt pretensjonalnie, nawet jak na Vonneguta.

Konstrukcja i pomysł ciekawe. Jednak nieco męczyłem się podczas lektury. Ta pobrzmiewająca nuta niechęci wobec ludzkości brzmi tu za często i zbyt pretensjonalnie, nawet jak na Vonneguta.

Pierwsze odczucie po przeczytaniu opisu na stronie było jakieś takie bardzo odrzucające. Do tego wyglądało niemal jak całkowite streszczenie książki. Ludzie i delfiny? Katastrofa? Jak coś takiego może być ciekawe? Przecież już wszystko wiemy. Otóż może.

Ta krótka powieść, to wprost idealna satyra wypełniona tonami czarnego humoru, opisująca ostatnie chwile rodzaju ludzkiego w kształcie jaki znamy i to, w jaki sposób został on uratowany od zagłady. Historia jest przednia, humor czasem kontrowersyjny, akcja nie zwalnia tempa, a bohaterowie przykuci do swojego nieuniknionego przeznaczenia podążają w obranym przez los kierunku na złamanie karku.

Gorąco polecam!

Pierwsze odczucie po przeczytaniu opisu na stronie było jakieś takie bardzo odrzucające. Do tego wyglądało niemal jak całkowite streszczenie książki. Ludzie i delfiny? Katastrofa? Jak coś takiego może być ciekawe? Przecież już wszystko wiemy. Otóż może.

Ta krótka powieść, to wprost idealna satyra wypełniona tonami czarnego humoru, opisująca ostatnie chwile rodzaju...

Wersja audio

Jakie to dobre!
Mnogość wątków, niesamowita wizja i fantastyczna narracja. Zupełnie nie jestem w grupie docelowej, ale książka jest tak dobrze skonstruowana i tak dobrze poprowadzina , że trudno by mi było jej nie polubić.

W opisach redakcyjnych książki często widnieje informacja o tym, że książka jest poniekąd satyrą, żartem z teorii ewolucji i jest to ciekawa, a nawet pewnie prawidłowa teza. Mi jednak wydawało się, że autor bardziej wieszczy niż żartuje, a także bardziej przygląda się własnej wizji niż próbuje stworzyć satyrę czy krzywe zwierciadło.

Jest to bardzo dobra pozycja, nie tylko dla fanów sf.

Bardzo polecam.

Wersja audio

Jakie to dobre!
Mnogość wątków, niesamowita wizja i fantastyczna narracja. Zupełnie nie jestem w grupie docelowej, ale książka jest tak dobrze skonstruowana i tak dobrze poprowadzina , że trudno by mi było jej nie polubić.

W opisach redakcyjnych książki często widnieje informacja o tym, że książka jest poniekąd satyrą, żartem z teorii ewolucji i jest to...

Prawdę powiedziawszy nie wiem co myśleć o tej książce. Z jednej strony ciekawie napisana i bogata w interesujące cytaty i fakty. Z drugiej posiada bardzo trudną do ogarnięcia konstrukcję i ciężko się zorientować w kolejnosci wydarzeń. Dla osób które lubią wyzwania. Daje do myślenia.

Prawdę powiedziawszy nie wiem co myśleć o tej książce. Z jednej strony ciekawie napisana i bogata w interesujące cytaty i fakty. Z drugiej posiada bardzo trudną do ogarnięcia konstrukcję i ciężko się zorientować w kolejnosci wydarzeń. Dla osób które lubią wyzwania. Daje do myślenia.

Uwielbiam styl i przemyślenia Vonneguta, które ten autor serwuje czytelnikowi w swoich książkach. Niebanalna, nietuzinkowa, niezamknięta w żadnych ramach, taka jest wyobraźnia p. Kurta. Można się rozpływać nad stylem tego autora, Vonnegut ma przede wszystkim dużo do powiedzenia na różne tematy, czym dzieli się z czytelnikami.
Polecam.

Uwielbiam styl i przemyślenia Vonneguta, które ten autor serwuje czytelnikowi w swoich książkach. Niebanalna, nietuzinkowa, niezamknięta w żadnych ramach, taka jest wyobraźnia p. Kurta. Można się rozpływać nad stylem tego autora, Vonnegut ma przede wszystkim dużo do powiedzenia na różne tematy, czym dzieli się z czytelnikami.
Polecam.

Vonnegut o ewolucji, duzo humoru ale i troche chaosu

Vonnegut o ewolucji, duzo humoru ale i troche chaosu

Kolejna doskonała powieść w wybitnym dorobku Kurta Vonneguta, którą się czyta przyjemnie i lekko, będącą zarazem świetnią krytyką, a jednocześnie pochwałą cywilizacji oraz teorii ewolucji.

Kolejna doskonała powieść w wybitnym dorobku Kurta Vonneguta, którą się czyta przyjemnie i lekko, będącą zarazem świetnią krytyką, a jednocześnie pochwałą cywilizacji oraz teorii ewolucji.

Odniosłem wrażenie, że Vonnegut puszcza oko do czytelnika zadając karkołomne pytanie czy Ewolucja miała poczucie humoru, obdarzając nas „przerośniętym” mózgiem. Czy jest on narzędziem do osiągnięcia nieosiągalnego, przekraczania granic nieprzekraczalnych, czy przyciskiem „reset”? I jedyne na co mamy wpływ to czy i kiedy go wciśniemy. Do końca powieści sam na to pytanie nie odpowiada, on ani duch będący obserwatorem, kronikarzem i sędzią w pewnym sensie. Doskonała to opowieść o człowieczeństwie jako takim.
O autodestrukcji, ale i twórczej inicjatywie. O Ludzkości, która sama dla siebie jest przekleństwem, ale i nadzieją na przetrwanie. Powieść napisała w dość trudnej formule, zdarzało mi się gubić wątek, a przecież nie jest specjalnie zagmatwany, co dowodzi jedynie, że mózg mam przerośnięty, a instrukcja obsługi niepełna...

Odniosłem wrażenie, że Vonnegut puszcza oko do czytelnika zadając karkołomne pytanie czy Ewolucja miała poczucie humoru, obdarzając nas „przerośniętym” mózgiem. Czy jest on narzędziem do osiągnięcia nieosiągalnego, przekraczania granic nieprzekraczalnych, czy przyciskiem „reset”? I jedyne na co mamy wpływ to czy i kiedy go wciśniemy. Do końca powieści sam na to pytanie nie...

Nie podobało mi się nagminne porzucanie i powracanie do poszczególnych wątków. Przez sporą ilość postaci, szybkie tempo akcji i niezwykłość wydarzeń często gubiłem sens i przestawałem orientować się o co tutaj biega. To z minusów, a tak po za tym uwielbiam styl i wyobraźnie Vonneguta. Wiem, że w jego powieściach zawsze znajdę sporo absurdu i humoru, który będzie się przeplatał ze zdrowym rozsądkiem i różnymi fundamentalnymi prawdami. Często bardzo gorzkimi. Właściwie teraz dopiero dotarło do mnie, jak bardzo cynicznym Vonnegut jest pisarzem. Obwinia o całe zło świata te biedne wielkie mózgi, a nie docenia jak wiele dobra istnieje dzięki nim.

Nie podobało mi się nagminne porzucanie i powracanie do poszczególnych wątków. Przez sporą ilość postaci, szybkie tempo akcji i niezwykłość wydarzeń często gubiłem sens i przestawałem orientować się o co tutaj biega. To z minusów, a tak po za tym uwielbiam styl i wyobraźnie Vonneguta. Wiem, że w jego powieściach zawsze znajdę sporo absurdu i humoru, który będzie się...