Klasyk. Z tych klasyków dla (potencjalnych) mentalnych outsiderów.

Tyle wiedziałam o „Buszującym w zbożu”. I, mimo woli, nastawiłam się na górnolotne rozważania. A tu - w treści owszem, jak najbardziej, ale w formie – nic poetyckiego, nic zawiłego, język wręcz mówiony. I to mówiony przez nastolatka, który poetycką zawiłość zapewne miałby w pogardzie jako bufonadę. Wracając do treści – chłopak jest mocno przybity ową właśnie, wszechobecną bufonadą, obłudą, karierowiczostwem, głupotą i w ogóle wszystkim wokół. Miota się w poszukiwaniu czegoś innego, sam nie bardzo wie, czego.

Książka do szybkiego czytania i długich refleksji.Największe wrażenie robi prawdopodobnie (?) na ludziach bardzo młodych.

Jeszcze dwie kwestie:

1) Zakończenie. (SPOILERY!) Pozostawiło mnie z poczuciem niedosytu. Nie chodzi o to, że Holden nie dokonał niczego wielkiego, bo tak właśnie w życiu jest. Człowiek marzy o ucieczce, napala się, ale ostatecznie brakuje mu jaj/stwierdza, że gdzie indziej i tak ludzie mają te same wady/rezygnuje, ze względu na kogoś bliskiego. Więc nie o to chodzi. Mój niedosyt dotyczy przede wszystkim postaci Jane. Spodziewałam się, że jeszcze się pojawi. Niekoniecznie, że będzie ślub i dzieci. Wręcz, za którymś kolejnym razem, gdy Holden chciał do niej zadzwonić, ale „nie był w nastroju”, pomyślałam sobie , że jak go wreszcie najdzie, to dowie się, że dziewczyna nie żyje, lub coś w tym stylu. Właściwie, wystarczyłoby mi, żeby jeszcze raz wymienił jej imię, np. wspomniał, że znów „postanowił do niej dryndnąć”.

2) Tłumaczenie. Przeczytałam wersję pani Słysz i chcę powiedzieć, że choć książka ma etykietkę wulgarnej, to według mnie bardziej dosadne jest to, co między wierszami, niż sam język. Holden, którego poznałam z tego przekładu, używa głównie wulgaryzmów „cholerny” oraz „rany kota”, co niespecjalnie mnie zgorszyło :). Oczywiście dziś w ogóle jest „wyczynem” kogokolwiek zgorszyć czy zszokować, nie to, co w czasach premiery „Buszującego...”. No i zapewne przeczytałam wersję ugrzecznioną w stosunku do oryginału, nie wiem jak w stosunku do wersji pani Skibniewskiej. Trochę mnie to ciekawi, ale nie na tyle, żeby czytać drugi przekład, więc może ktoś się podzieli spostrzeżeniami :).

Klasyk. Z tych klasyków dla (potencjalnych) mentalnych outsiderów.

Tyle wiedziałam o „Buszującym w zbożu”. I, mimo woli, nastawiłam się na górnolotne rozważania. A tu - w treści owszem, jak najbardziej, ale w formie – nic poetyckiego, nic zawiłego, język wręcz mówiony. I to mówiony przez nastolatka, który poetycką zawiłość zapewne miałby w pogardzie jako bufonadę. Wracając...