Jedna z nielicznych powieści tego autora, po której nie musiałem się zastanawiać, co on brał. To jego pierwsza książka. Po niej widać, że kiedyś naprawdę umiał pisać, tylko z czasem stopniowo tracił tę umiejętność, ulegając dziwnej manierze wymyślania niestworzonych i całkowicie nielogicznych wydarzeń. Bo ta powieść jest spójna i logiczna. I do bólu prawdziwa.
Co ciekawe, choć głównym tematem jest tu zjawisko skrajnej i bardzo zaawansowanej technokracji, potrafił również pokazać mechanizm jej pełzania i stopniowego uzależniania od niej kolejnych ludzi. I opętania - tak właśnie - opętania przez technokratyczny system tych, którzy jeszcze są na tyle wysoko, że maszyny ich nie zastąpiły. A co z resztą? Wyrzuceni poza nawias społeczeństwa? I tak i nie. System zapewnia im dostatek, ale uniemożliwia jakąkolwiek samorealizację. Czują się i są niepotrzebni. Nie mają najmniejszej szansy na zmianę swojego statusu - bo o tym decydują bezduszne komputery.
Temat zastępowania ludzi przez maszyny podejmowany był już wielokrotnie i w literaturze i w filmie (np. "Człowiek w białym ubraniu", z nieodżałowanym A.Guinessem w roli głównej). Ale tutaj chodzi nie o robotników, a o inżynierów - twórców tychże maszyn, którzy buduję je tak doskonałe, że wkrótce one zastępują ich samych i sami siebie wyrzucają poza nawias właśnie dlatego, że są tak dobrzy. Brzmi paradoksalnie? W powieści nie - tam brzmi to przekonująco.
Dlaczego akurat ta powieść jest moim zdaniem tak udana? Może dlatego, że jest prawdziwa. Została napisana w latach 50., kiedy to lęk przed coraz większym postępem technicznym i wyeliminowaniu człowieka był powszechny i bardzo żywy.
Jedno tylko mam tu do zarzucenia Autorowi (albo sobie, jako odbiorcy). Wielu recenzentów opisuje wszechobecny czarny humor i satyrę. Ja niczego takiego nie dostrzegam. Dla mnie ta powieść jest jak najbardziej poważna, a nawet powiedziałbym że nastrój ma raczej przygnębiający. Albo ja nie mam poczucia humoru, albo dowcip Kurta Vonneguta ma ciężar lotniskowca klasy "Nimitz". Nie zdarzyło mi się uśmiechnąć podczas lektury ŻADNEJ jego powieści.

Jedna z nielicznych powieści tego autora, po której nie musiałem się zastanawiać, co on brał. To jego pierwsza książka. Po niej widać, że kiedyś naprawdę umiał pisać, tylko z czasem stopniowo tracił tę umiejętność, ulegając dziwnej manierze wymyślania niestworzonych i całkowicie nielogicznych wydarzeń. Bo ta powieść jest spójna i logiczna. I do bólu prawdziwa.
Co ciekawe,...