Cieszę się że mogłem sięgnąć po tę zapomnianą szkolną lekturę. "Stara baśń" od pierwszych stron mnie wciągnęła i dzięki niej mogłem sobie wyobrazić początki polskiej państwowości ukryte w mrokach przeszłości.

Józef Ignacy Kraszewski piękną XIX - wieczną prozą opisuje dzieje gdzie baśnie przetykają się z historią. Chociaż Długosz w swoich kronikach wyraźnie wspomina czasy kiedy tworzyło się państwo polskie to wiemy również z nowszych badań historycznych że niekoniecznie jego słowa możemy poprzeć rzetelnymi faktami. Do czasów księcia Mieszka I wiek dziecięcy Polan i innych plemion naszej części Słowiańszczyzny owija mgła tajemnicy i baśni które tylko niekiedy omiata światło kronikarzy niemieckich, frankońskich czy też bizantyjskich.

Dlatego też "Starą baśń" będącą powieścią historyczną czyta się niczym wspaniałą opowieść z piękną fabułą gdzie dobro walczy ze złem a sprawiedliwość z występkiem.

Nie ma tam jednego bohatera który by całkowicie zaprzątnął naszą uwagę. Jest mężny Doman który pała miłością do pięknej Dziwy. Jest kneź Chwostek który nie chcąc oddać władzy tępi kmiece swobody. Stary Wisz który pierwszy rozpoczyna powszechne poruszenie przeciw samowładcy. Tajemniczy Wizun który strzeżąc lechickiej świątyni wzbudza podziw czy wiedźma Jaruha potrafiąca w oczach ludzi czynić cuda. Mądry Piast który sprawiedliwie rządzi po wyborze na kneziowski tron.

Te wszystkie osoby i wiele innych układają nam powieść którą z zapartym tchem czyta się od początku do końca.

Kraszewski umiejętnie okrasza swoją baśń starym słowiańskim słownictwem i urozmaica barwnymi opisami nietkniętej jeszcze zanadto ludzką cywilizacją przyrody. Również codzienne obrzędy Słowian takie jak noc Kupały czy sposób pochówku zmarłych poprzez spalenie wzbudzają duże zainteresowanie.

Czytając opisy kmiecych sporów o to kto mógłby nimi rządzić na myśl od razu przychodzą późniejsze swary polskiej szlachty która w przyszłości doprowadzi do upadku państwa założonego przez Piastów.

W trzecim tomie "Starej baśni" pada jedno słowo które nigdy wcześniej ani później nie jest używane w tej powieści. Słowem tym są "Polacy". To oznacza że jesteśmy świadkami prapoczątków tego co później nazwiemy polskim narodem.

Cieszę się że mogłem sięgnąć po tę zapomnianą szkolną lekturę. "Stara baśń" od pierwszych stron mnie wciągnęła i dzięki niej mogłem sobie wyobrazić początki polskiej państwowości ukryte w mrokach przeszłości.

Józef Ignacy Kraszewski piękną XIX - wieczną prozą opisuje dzieje gdzie baśnie przetykają się z historią. Chociaż Długosz w swoich kronikach wyraźnie wspomina czasy...