Ostatnio zrobiłem się sentymentalny. Sięgam po książki, które czytałem przed laty i trochę z lękiem sprawdzam, czy nadal dają mi takiego kopa jak za pierwszym razem. Zazwyczaj nie, ale to nie ich wina, tylko normalna kolej rzeczy - człowiek się robi bardziej zblazowany. Jak z takiej próby wychodzą Syreny z Tytana? Nie najgorzej.

Początek nie jest szczególnie zachęcający, trąci myszką, ale gdy akcja przenosi się w czasie i przestrzeni, opowieść zyskuje skrzydeł i czyta się ją dobrze. Jest naprawdę lirycznie, ponadto Vonnegut zawsze doskonale łączył grozę i rozpacz z komedią. Tu jest nie inaczej. Co prawda tym razem nie śmiałem się przez łzy jak za pierwszym razem, ale i tak cieszę się z tego powrotu.

Jeśli ktoś nie czytał, to naprawdę warto sięgnąć po tę opowieść o sensie istnienia, którego każdy potrzebuje, który może być naprawdę absurdalny, co jednak w żaden sposób nie umniejsza mu.

Można oczywiście dyskutować o tym, co jest warte życie, które nie przynosi niczego, co trwałoby po śmierci, ale hej - od tego jest wielka literatura, żeby z nią dyskutować :)

Ostatnio zrobiłem się sentymentalny. Sięgam po książki, które czytałem przed laty i trochę z lękiem sprawdzam, czy nadal dają mi takiego kopa jak za pierwszym razem. Zazwyczaj nie, ale to nie ich wina, tylko normalna kolej rzeczy - człowiek się robi bardziej zblazowany. Jak z takiej próby wychodzą Syreny z Tytana? Nie najgorzej.

Początek nie jest szczególnie zachęcający,...