Cóż można powiedzieć? Wspaniała książka!

Dla wszystkich miłośników Rzymu i jego historii książka ta powinna stanowić lekturę obowiązkową. Wraz z autorem śledzimy losy cesarza Nerona i odkrywamy jego mniej znane oblicze. Wraz z kolejnymi stronami wizerunek cesarza-okrutnika, cesarza-despoty i cesarza-podpalacza powoli zaczyna się zmieniać. Pod koniec książki z zaskoczeniem odkrywamy, że zaczynamy go rozumieć.

Autor doskonale opisuje straszne warunki, w których Neron spędził jako dziecko – oddzielony od matki (Julii Agrypiny Starszej) i w strachu o własne życie. Bez ojca, za to ze stryjem (Kaligulą), który budzi przerażenie swoją nieprzewidywalnością. Gdy wreszcie chłopiec odzyskuje matkę, relacja z nią zmienia się w układ skrajnie toksyczny. Z książki wyłania się obraz zaborczej, przerażającej kobiety, która swoje cele realizuje po trupach. A ich osiągnięcie nie będzie możliwe bez posłużenia się synem. Dużą część książki wypełnia właśnie Agrypinie i jej dążenie do władzy.

Autor stawia tezę, że to właśnie relacja z matką przyczyniła się do zwichrowania charakteru Nerona. Z jednej strony postawiła go na szczycie politycznej drabiny, z drugiej – uzależniając go od siebie chciała sama sprawować rządy za jego pośrednictwem.

Książka – wbrew tytułowi – nie rozgrzesza ani wybiela Nerona. Raczej próbuje wytłumaczyć jego postępowanie i uczynić go bardziej ludzkim. Ukazuje go raczej jako młodzieńca o słabym charakterze, który całe życie był od kogoś zależny : najpierw od matki, potem od doradców – Burrusa i Seneki. A uwolniwszy się wreszcie z pętających go więzów uzależnił się od kolejnych osób ze swego otoczenia – Poppei Sabiny i Ofoniusza Tygellina. Ci ostatni podsycali w nim cechy, które zarówno matka jak i Burrus i Seneka wcześniej tłumili.

Megalomania, narcyzm, pożądanie poklasku i aprobaty dla swego postępowania – te wszystkie cechy, ujawniły się w Neronie w drugim okresie jego panowania, gdy otoczenia przestało go hamować. Wcześniej Rzymianie Nerona uwielbiali. Neron-śpiewak, Neron-aktor, Neron-woźnica : to było już za wiele dla mieszkańców Rzymu, którzy oczekiwali od władcy innych cech.

I co z tego, że za panowania Nerona mniej ludzi straciło życie, niż za rządów Augusta (za młodu przezywanego „rzeźnik”), czy Cezara (który wymordował pół Galii), albo Wespazjana (krwawo stłumione powstanie w Judei)? Co z tego, że Neron nie prowadził żadnych wojen? że stronił od krwawych igrzysk preferując greckie zawody sportowe i sztukę? Historia bywa okrutna i niekiedy bardzo przypadkowo przykleja etykietki. Neronowi niechętni mu starożytni historycy „dorobili gębę” krwawego i szalonego despoty. I właśnie z takim wizerunkiem Nerona autor recenzowanej książki walczy. Jak dla mnie - w sposób bardzo przekonujący.

Cóż można powiedzieć? Wspaniała książka!

Dla wszystkich miłośników Rzymu i jego historii książka ta powinna stanowić lekturę obowiązkową. Wraz z autorem śledzimy losy cesarza Nerona i odkrywamy jego mniej znane oblicze. Wraz z kolejnymi stronami wizerunek cesarza-okrutnika, cesarza-despoty i cesarza-podpalacza powoli zaczyna się zmieniać. Pod koniec książki z zaskoczeniem...