Nie ukrywam, po książkę sięgnąłem dopiero po obejrzeniu filmu. Zresztą nigdy wcześniej nie słyszałem o Kerouacu, ani o tym, że napisał "wielką książkę". Zdecydowałem się na tą lekturę, bo prawdę powiedziawszy film bardzo mi się spodobał, ale miałem również po nim lekki niedosyt. Zbyt mało padło w nim wyjaśnień, zbyt dużo było chaotyczności. Łudziłem się, że jakiegoś większego zrozumienia dostarczy mi sama książka.
Ale muszę napisać, że się trochę na niej zawiodłem. Przede wszystkim czyta się ją żmudnie, i jest tak samo chaotyczna jak i film, (a może nawet bardziej), miejscami rwana, często zdaje się być bezsensowna. Zresztą to może dlatego, że dd samego początku głębokim krytycyzmem napawał mnie Dean. Jego postać anty-bohatera, który ma w sobie coś co niszczy wszystko dookoła. Nawet przyjaźń. Zresztą czy między nimi była w ogóle przyjaźń? Czy może raczej wzajemne wykorzystywanie się
To co z założenia miało wywołać szał i kult beatników, w moim odczuciu raziło jakimś wtórnym niesmakiem. Wtórnym, bo jednak opisywane zdarzenia nie wywołują już takiego zgorszenia jak w momencie pierwszej publikacji. Tak samo hierarchia pewnych wartości i zasad moralnych uległa częściowemu odwróceniu. Dziś na ich wybryki patrzy się w sumie z przymrużeniem oka. Wiedząc, że tak naprawdę ich bunt dziś nie pociągnąłby szalonych następstw, śmiejemy się pod nosem z takich bohaterów. I z tego wniosek, że jednak powieść Kerouaca niestety ale się zestarzała.
Po drugie zbyt dużo w tej książce pseudo filozoficznego bełkotu. Taki styl narracji "przygniata" powieść i spycha na margines inny atut jakim jest wątek przygodowy, trampowy, czy choćby ów bikiniarski. Ma się przez to wrażenie, że książka sili się na powagę mimo iż z założenia taka wcale nie jest. Styl Kerouaca w niczym nie umywa się do stylu choćby Saula Bellowa (pisarza o podobnym zacięciu filozoficznym, ale gatunkowo jakże różnym). Zdecydowanie wybieram Bellowa jako autora dużo bardziej elokwentnego i przystępniejszego.
No i wreszcie same postacie! Choć dość żywo nakreślone (na pewno dużo lepiej niż w filmie), tracą na swej autentyczności poprzez celową sztuczność i groteskowość. Nie ma tu nikogo, z kim mógłbym się utożsamiać (kogoś do kogo zapałałbym sympatią) i prawdę powiedziawszy ich losy z czasem stawały się mi coraz bardziej obojętne, nawet w obliczu smutnego końca.
I jedno co mogę napisać jakby w obronie tej książki, to fakt, że nie jest ona wcale łatwa w odbiorze. Do wielu zapewne wcale nie przemówi i co tu dużo ukrywać, wielu w ogóle nie przekona...

Nie ukrywam, po książkę sięgnąłem dopiero po obejrzeniu filmu. Zresztą nigdy wcześniej nie słyszałem o Kerouacu, ani o tym, że napisał "wielką książkę". Zdecydowałem się na tą lekturę, bo prawdę powiedziawszy film bardzo mi się spodobał, ale miałem również po nim lekki niedosyt. Zbyt mało padło w nim wyjaśnień, zbyt dużo było chaotyczności. Łudziłem się, że jakiegoś...