Ksiazke czytalam w oryginale, tzn. w jezyku niemieckim. Wlasciwie jest to ksiazka dla mlodziezy, ale rownie dobrze moga ja przeczytac dorosli. Zbeletryzowana opowiesc, napisana w pierwszej osobie na podstawie cyklu rozmow z 16-letnia dziewczyna, ktora w wieku 15 lat w wyniku wypadku utracila wzrok. Jej spojrzenie na to, co utracila - to, z czego najbardziej byla dumna: jej szmaragdowe oczy, a u nastolatkow wyglad jest bardzo wazny. Jej reakcja na nowa sytuacje, w jakiej sie znalazla i bunt przeciwko temu, wyrazajacy sie w odrzucaniu wszelkich prob pomocy otoczenia. Opisane sa jej pierwsze miesiace po wypadku. Z prologu wprawdzie wiemy, ze w miedzyczasie dziewczyna odnalazla sie w nowej sytuacji, ale dopiero z epilogu dowiadujemy sie, co spowodowalo przelom. Mnie osobiscie do przeczytania ksiazki sklonily wlasne doswiadczenia sprzed prawie 40 lat, kiedy pewna nieodpowiedzialna lekarka w Polsce swoja bledna diagnoza wywrocila do gory nogami wszystkie moje plany zyciowe i musialam sie oswoic z mysla, ze byc moze nie bede widziala. Minely trzy lata, zanim sie zorientowalam, ze diagnoza bledna, a nstepne trzy, zanim mialam pewnosc. Mysle jednak, ze reakcje buntu i trudnosci zycia z ograniczeniami, zwlaszcza jezeli wystepuja nagle, dotycza tez osob z innymi uposledzeniami i ich otoczenia. Dlatego ksiazka warta jest przeczytania, bo ulatwia zrozumienie tych osob i pokazuje, jak mozna pomoc.

Ksiazke czytalam w oryginale, tzn. w jezyku niemieckim. Wlasciwie jest to ksiazka dla mlodziezy, ale rownie dobrze moga ja przeczytac dorosli. Zbeletryzowana opowiesc, napisana w pierwszej osobie na podstawie cyklu rozmow z 16-letnia dziewczyna, ktora w wieku 15 lat w wyniku wypadku utracila wzrok. Jej spojrzenie na to, co utracila - to, z czego najbardziej byla dumna: jej...