Ktoś tu napisał, że ta książka ociera się o arcydzieło. Ma rację. Też tak uważam. Nie darmo otrzymała zresztą nagrodę Pulitzera. A co mnie w niej urzekło? Klimat. Surowy klimat nowofundlandzkiej przyrody z elementami magii. Zaczynam w tę magię Nowej Funlandii wierzyć, kiedy czytam takie powieści jak "Kroniki Portowe" albo "Dostatek". Przecież to nie może być zbiorowa halucynacja ;D W "Kronikach..." jest wszystko: znęcanie się i handel dziećmi, gwałt, podwójne samobójstwo, bezczeszczenie zwłok itepe itede... Główny bohater Quoyle jest strasznym życiowym nieudacznikiem. Miałoby się ochotę go kopnąć w tyłek, żeby wziął się wreszcie w garść. Czytałam tę powieść gdy byłam chora. Miałam straszną anginę. Źle się czułam i do tego ta przygnębiająca książka! Tak mi się zdawało, bo doprawdy czytałam ją do połowy na siłę - tylko dlatego, że nie miałam nic innego pod ręką. Czytałam i zastanawiałam się - po cholerę ja to robię? Jak temu bęcwałowi udało się dorobić dwóch córek? Które w dodatku, wzorem matki - kompletnie go nie szanowały. Bo też takich ludzi, którzy sami dla siebie nie mają żadnego szacunku trudno polubić. Można im współczuć, ale nie polubić. Dodatkowo człowiek ten nie grzeszy absolutnie żadną urodą, a jego córki niestety to po nim dziedziczą. Nie ma na czym oka zawiesić. Nie da się też powiedzieć o nich "mili ludzie".... A jednak... coś się zmienia. Pojawia się ciotka, która skłania ich do przeprowadzki - do Nowej Funlandii właśnie. No i zaczyna się magia! Nagle Quoyle odkrywa w sobie jakieś umiejętności, talenty, zaczyna mieć jakieś zainteresowania. I zaczyna powoli nabierać do siebie szacunku. I my, czytelnicy też! Nie wszystko idzie mu gładko, jest nieporadny. Zwłaszcza w sprawach damsko-męskich. Ale zaczyna nam powoli na nim zależeć, na tym, żeby mu się udało. Cudownie obserwować tę jego przemianę! Kto by pomyślał, że przeniesienie się w pozornie nieprzyjazne ludziom środowisko może tak świetnie poskutkować! Niesamowite, że z najbardziej przygnębiającego życia jakie można mieć, można w sposób naturalny dostąpić autentycznego szczęścia. Kiedy skończyłam czytać poczułam się wyjątkowo podniesiona na duchu. Cudowne, magiczne, pokrzepiające. Pulitzer absolutnie zasłużony! Gorąco polecam.
Polecam też film Lasse Hallstrom`a pod tym samym tytułem. Co prawda Kevin Spacey jest znacznie przystojniejszy od książkowego pierwowzoru Quoyle`a, ale jeśli chodzi o magię to niewątpliwie udało się ją przenieść na ekran. Bardzo pomocna w tym okazała się przepiękna muzyka Christopher`a Young`a. Duży plus również za obsadę. Majstersztyk.

Ktoś tu napisał, że ta książka ociera się o arcydzieło. Ma rację. Też tak uważam. Nie darmo otrzymała zresztą nagrodę Pulitzera. A co mnie w niej urzekło? Klimat. Surowy klimat nowofundlandzkiej przyrody z elementami magii. Zaczynam w tę magię Nowej Funlandii wierzyć, kiedy czytam takie powieści jak "Kroniki Portowe" albo "Dostatek". Przecież to nie może być zbiorowa...