Moje książki spoglądają z półek. Jedne zapraszają aby je pogłaskać i po raz kolejny przekartkować. Inne łypią nieprzychylnym okiem przypominając ile złych słów w nich mieszka. Każda z nich ma coś do przekazania. Niektóre bronią swoich tajemnic, które i tak już dawno zostały przeze mnie odkryte. Są też takie, które najchętniej by usiadły na moich kolanach jak kot i łasiły się, oczekując mojego nimi zainteresowania. Większość z nich emanuje ogromnym ładunkiem emocjonalnym, tym czymś, co mnie pociąga w ich kierunku. To sprawia, że nie potrafię się z nimi rozstać. To tylko papier, kartki spięte ze sobą w mniej lub bardziej przyzwoity sposób. A co powiecie na to, gdyby cały dom się na nim opierał? Gdyby każda ściana stanowiła odrębny księgozbiór? Gdyby gwarancją stałości była jakość arkuszy papieru podtrzymujących strop? To papierowy dom, utopia w mojej głowie.

Carlos Maria Dominguez tworzy przed czytelnikami obraz niebezpiecznych dla ludzkiej psychiki książek. One naprawdę potrafią nas omotać i wykorzystać dla swoich celów. Szpiegują nas ze swoich wysokich, zbudowanych z drewna siedzib i zarządzają naszymi emocjami. Miłość do nich każe nam wykonywać irracjonalne posunięcia, które jedynie powiększają zasięg prywatnych bibliotek. "Dom z papieru" to obsesja na punkcie słów i całych zdań. To brama w czasie do sfery marzeń i pragnień, które odkrywają gdzie przebiegają ich granice.

Szaleństwo tej powieści ujawnia się w ekscentrycznym podejściu bibliofila do swoich zbiorów. To ludzie są częścią bajki, którą układają książki. One dyktują nam warunki aż staniemy się ofiarami własnej do nich namiętności. Z tyłu okładki widnieje zdanie: "To piękna powieść, stworzona aby ją czytać bez końca". Niestety wybitne dzieło jest bardzo krótkie i czuję po jego przeczytaniu jedynie niedosyt baśni która mnie uwiodła. Zafascynował mnie sposób w jaki według Domingueza można czytać naszych papierowych przyjaciół. Jedne książki wymagają światła świec a inne elektrycznego. Niektóre będą dobrze znosić atmosferę jaką wywoła muzyka Wagnera a inne najlepiej degustować słuchając Debussy'ego.

Babcia narratora twierdziła, że lepiej nie czytać książek, ponieważ są niebezpieczne. Może to prawda, są takie milczące i wyglądają niewinnie. Ale jak sami wiecie, mogą nieść różnego rodzaju idee, te dobre i złe. Zadaniem człowieka jest jednak nie ulec pokusie szaleństwa a być panem i władcą tej całej papierowej czeredy. Jednak dla mnie osobiście stanowią dom w którym mieszkam. W którym dzięki nim czuję się bezpiecznie i dobrze.

Moje książki spoglądają z półek. Jedne zapraszają aby je pogłaskać i po raz kolejny przekartkować. Inne łypią nieprzychylnym okiem przypominając ile złych słów w nich mieszka. Każda z nich ma coś do przekazania. Niektóre bronią swoich tajemnic, które i tak już dawno zostały przeze mnie odkryte. Są też takie, które najchętniej by usiadły na moich kolanach jak kot i łasiły...