W przeciwieństwie do reszty powiem,że krótki rozmiar tej książki to dla mnie duży atut (może dlatego, że uważam za powszechną pisarską plagę niewiedzę o tym, kiedy trzeba skończyć, a największym grzechem jest dla mnie rozwlekłość).
Dzięki temu książka jest urocza, pełna wdzięku, ale ma też dramatyczny rys. Jest w niej coś bardzo poetyckiego, w tym niezwykłym hymnie na rzecz literatury i czytelników: w tym sensie, że dobrze pokazuje ona, że świat literatury to bardzo specyficzna rzeczywistość, świat i nie-świat, przestrzeń wyłączona, choć zawsze zagrożona bliskością "prawdziwego życia".
Dominiguez sprawnie balansuje na granicy między esejem a powieścią nie wpadając w pułapkę pretensjonalności ani nadmiernej, napuszonej erudycyjności (tak było w wypadku "Bartleby'ego i spółki"). Dlatego kiedy piszę o wdzięku tej powiastki (a - podobnie jak tancerka - zawdzięcza ja ona niewielkim rozmiarom), mówię o balansowaniu, utrzymywaniu równowagi. "Dom z papieru" nie staje się ciężkim wykładem z teorii literatury ani filozofii czytania: wciąż pozostaje świadectwem tego, co nieuchwytne: pasji.

W przeciwieństwie do reszty powiem,że krótki rozmiar tej książki to dla mnie duży atut (może dlatego, że uważam za powszechną pisarską plagę niewiedzę o tym, kiedy trzeba skończyć, a największym grzechem jest dla mnie rozwlekłość).
Dzięki temu książka jest urocza, pełna wdzięku, ale ma też dramatyczny rys. Jest w niej coś bardzo poetyckiego, w tym niezwykłym hymnie na...