Samorząd szkolny, którego Mia jest przewodniczącą zbankrutował. Babka wymyśliła skomplikowany plan, który ma uratować samorząd oraz pomóc jej w zdobyciu wyspy.
Michael chce zorganizować imprezę. Mia wpada w paranoję. W co to ona się ubierze? Co ona będzie robić, przecież tam będą studentki? A jeśli jej chłopak pomyśli, że nie jest imprezową dziewczyną?

Mia sama sprowadza na siebie kłopoty. A jej wieczne obawy, czy Michael dowie się, że nie jest imprezową dziewczyną doprowadzały mnie do szału. W tej książce miałam wrażenie, że Amelia cofnęła się w rozwoju i stała się głupiutką dziewczynką, która przejmuje się byle czym.
Poza tym książka była nawet dobra, ale główna bohaterka stała się nie do wytrzymania.

"Nie mogę przejść przez żaden most, żeby nie myśleć o "Przepowiedni". To samo dotyczy widoku fabryk chemicznych."


Mia na początku wydawała się ciekawą, barwną postacią. Jednak potem zawiodłam się na niej. Nie potrafiła sprostać obowiązkom. Jeśli już jest księżniczką, to powinna się starać nie przynieść wstydu państwu nad którym stanowi władzę. Bardziej martwiła się co pomyśli o niej chłopak, niż to czy zda do następnej klasy. Zamiast usiąść i wziąć się za tą algebrę, dodatkowo biorąc pod uwagę, że jej ojczym jest nauczycielem tego przedmiotu i mógłby jej wiele pomóc, to nie, musi wymyślić wiersz dla chłopaka. Pije piwo, żeby wyglądać na poważną dziewczynę, a w wieku czternastu lat nie można wyglądać z alkoholem w ręku inaczej niż śmiesznie, przecież ona jest jeszcze dzieckiem. Wybroniła się trochę swoją wiedzą na temat ciąży, których wyuczyła się, gdyby coś stało się jej braciszkowi.

Na próżno szukać tutaj zwrotów akcji i niezapomnianych wrażeń. Główna bohaterka jest zwyczajną nastolatką. Uważam jednak, ze gdyby podchodziła poważniej do swoich obowiązków i bez marudzenia wykonywała to co do niej należy, książki mogłyby stać się jeszcze ciekawsze, ponieważ moglibyśmy przyjrzeć się życiu osoby tak wysoko postawionej w kraju, w którym panuje monarchia.

Książki napisane są stosunkowo kiepsko, w porównaniu do innych dzieł pani Meg Cabot. Gdyby nie wyraźny napis, nigdy nie pomyślałabym, że "Pamiętnik księżniczki" i "Porzuconych" napisała ta sama osoba.
Po prostu książki napisane są tak, aby podchodziły pod styl pisania czternastolatki, ale według mnie przynajmniej połowa osób w tym wieku, pisze poważniej i dokładniej. Nie tak chaotycznie.

Podsumowując, książki oceniłabym na przeciętne. Jeśli nie mamy bardziej interesujących pozycji pod ręką i mamy ochotę na coś lekkiego "Pamiętniki..." sprawdzą się w stu procentach. Jednak nie ma co spodziewać się ambitnego dzieła, czy książki, która pochłania nas tak bardzo, że czas przestaje istnieć. Są to zwykłe książki nie wyróżniające się niczym wśród reszty tak zwanych "średniaczków".
Mimo to "Pamiętniki..." zawsze będę miło wspominała, ale raczej z okresu podstawówki ;)

Samorząd szkolny, którego Mia jest przewodniczącą zbankrutował. Babka wymyśliła skomplikowany plan, który ma uratować samorząd oraz pomóc jej w zdobyciu wyspy.
Michael chce zorganizować imprezę. Mia wpada w paranoję. W co to ona się ubierze? Co ona będzie robić, przecież tam będą studentki? A jeśli jej chłopak pomyśli, że nie jest imprezową dziewczyną?

Mia sama sprowadza...