W książce miał być przedstawiony obraz artystycznej bohemy, a jedyne co czytelnik mógł się dowiedzieć o życiu w półświatku artystycznym, to to, że bycie „artystą” polega na chodzeniu na wernisaże (bo tam alkohol i jedzenie są darmowe), na nie płaceniu modelom (bo cała forsa idzie na piwo) i na imprezowaniu przez całą noc (bo to sprawia, że ludzie nic nie tracą i chwytają życie całymi garściami).

Przykro mi, ale ja w tej książce nie widziałam żadnych głębszych przemyśleń. Oprócz tych paru chwil, kiedy główna bohaterka zachwyca się nad miastem i nad ludźmi, bo każdy z nich opowiada jakąś fascynującą historię. W żadnym innym fragmencie nie widziałam tych młodych ludzi, którzy „przesiąkają nastrojami i klimatem Warszawy, zachłystują się nią i... tworzą.”. Bo czy tworzeniem można nazwać samo powiedzenie: „stwierdziłam, że zrobię to ze szkła.”?

Książka składa się z wielu wątków, które w ogóle nie są rozwinięte. Występują tam tylko dlatego, że łączą się z główną bohaterką. Podobało mi się to, że powód przyjazdu Mai do Warszawy został wyjaśniony dopiero pod koniec. I że przez całą akcję książki nie wiemy, dlaczego ciągle dzwoni na Wybrzeże, chyba że ktoś rzeczywiście zastanawiał się nad tym wcześniej. Ja przeczytałam książkę bardzo szybko i nie miałam nawet czasu zastanowić się nad pobudkami głównej bohaterki. Nie zastanawiałam się nawet nad tym, co teraz nie daje mi spokoju. A mianowicie ten jej cały kochaś i wszystko to, co robiła ona, żeby go sprowadzić. Czy ona naprawdę miała nadzieję, że uda jej się zmienić zdanie komuś, kto po prostu uciekł w obawie, że będzie musiał być kimś więcej niż tylko chłopakiem, który niczym się nie przejmuje i chodzi tam, gdzie chce? I czy naprawdę zależało jej na nim aż tak bardzo, że nie miała nic przeciwko, żeby bez wyrzutów spotykać się z innym chłopakiem nie tylko na pogaduszki? A może ona myślała, że przecież zawsze będzie można wytłumaczyć się samej przed sobą: „Byłam pod wpływem alkoholu.” Albo „Jestem artystką. Muszę pić i tworzyć”.

Denerwowało mnie usilne uzewnętrznianie swojego bólu poprzez imprezowanie. Nie spodobał mi również się moment, w którym Bartek zdenerwował się na Maję, że wodzi go za nos. Wykrzyczał jej co o niej myśli, a ona zamiast wyjaśnić całą sytuację poleciała do „przyjaciółek” wypłakać im się i ponarzekać jaki to on jest zły. I jeszcze oczekiwać, że on ją przeprosi, kiedy sama mu nie wyjaśniła, jak się sprawy mają.
Irytujące. Nawet bardzo.

Ogólnie, ta pozycja niezbyt przypadła mi do gustu.

W książce miał być przedstawiony obraz artystycznej bohemy, a jedyne co czytelnik mógł się dowiedzieć o życiu w półświatku artystycznym, to to, że bycie „artystą” polega na chodzeniu na wernisaże (bo tam alkohol i jedzenie są darmowe), na nie płaceniu modelom (bo cała forsa idzie na piwo) i na imprezowaniu przez całą noc (bo to sprawia, że ludzie nic nie tracą i chwytają...