Czy człowiek może zapomnieć o tym , co się zdarzyło i jednocześnie pamiętać coś, czego nigdy nie przeżył? Jodi Picoult przekonuje, że jest taka opcja. I jak zwykle robi to z niezwykłą dbałością o szczegóły i przenikliwością. Od samego początku nic nie jest w sposób oczywisty czarne lub białe a zasadność działań bohaterów poddawana wielu wątpliwościom.

Czyta się świetnie. Napięcie budowane stopniowo znajduje swój punkt kulminacyjny, zwyczajowo już, na sali sądowej. Zakończenie nie wbija w kanapę ale daje nadzieję i wpisuje się w charakterystyczny dla autorki styl zmuszający czytelnika do zajęcia stanowiska, a przynajmniej przewartościowania kilku spraw w zaciszu osobistego sumienia.

Przeszkadzało mi nagłe urwanie wątków ( więziennego i związanego z Ruthann) - niezwykle rozbudowanych w samym środku, może nawet odrobinę przegadanych, nie znajdujących zasadnego zamknięcia. Historia porywająca, aczkolwiek nie przekonała mnie dostatecznie, głównie za sprawą bohaterki, która doznaje " nagłych " olśnień i podporządkowuje im swoje osądy i zachowanie.

Mogło być lepiej ale i tak warto przeczytać.

Czy człowiek może zapomnieć o tym , co się zdarzyło i jednocześnie pamiętać coś, czego nigdy nie przeżył? Jodi Picoult przekonuje, że jest taka opcja. I jak zwykle robi to z niezwykłą dbałością o szczegóły i przenikliwością. Od samego początku nic nie jest w sposób oczywisty czarne lub białe a zasadność działań bohaterów poddawana wielu wątpliwościom.

Czyta się...