Co tu dużo mówić, po przeczytaniu "Dziecka pokuty" zakochałam się w stylu pisania Francine Rivers. A ponieważ starożytność bardzo mnie interesuje, z ciekawością sięgnęłam po tą pozycję.

Wszyscy na pewno pamiętamy "Quo vadis?" H. Sienkiewicza. To nie jest miejsce na recenzję tej powieści, jednakże warto nadmienić, że sama fabuła jest nieco zbliżona.

Starożytny Rzym, jakieś 40 lat po śmierci Chrystusa. Chrześcijanka i Rzymianin, z krwi i kości, dla którego uczty (by nie powiedzieć libacje :)) i niezobowiązujące związki są czymś normalnym. Zawsze ma, czego chce. Uparty, rozpieszczony, doskonale zdający sobie sprawę ze swojej powierzchowności i bez skrupułów ją wykorzystujący. Spotyka młodziutką niewolnicę, która przeżyła zrujnowanie Jerozolimy i utratę swoich bliskich. Początkowa niechęć przeradza się w ogromne zadziwienie, dalej w zainteresowanie, zauroczenie, by w końcu dać się całkowicie zawładnąć rosnącej z każdą chwilą namiętności. Markus zaczyna mieć obsesję na punkcie dziewczyny, której upór i próby tłumaczenia zdają się jeszcze bardziej ją rozpalać. Hadassa zaś, choć broni się jak tylko może, sama zaczyna otwierać się na miłość.

Powieść trzyma w napięciu do ostatniej strony. Autorka zaś tworzy bardzo rozbudowane portrety psychologiczne bohaterów, zręcznie bawiąc się całym wachlarzem uczuć i myśli.

Z czystym sercem polecam.

Co tu dużo mówić, po przeczytaniu "Dziecka pokuty" zakochałam się w stylu pisania Francine Rivers. A ponieważ starożytność bardzo mnie interesuje, z ciekawością sięgnęłam po tą pozycję.

Wszyscy na pewno pamiętamy "Quo vadis?" H. Sienkiewicza. To nie jest miejsce na recenzję tej powieści, jednakże warto nadmienić, że sama fabuła jest nieco zbliżona.

Starożytny Rzym, jakieś...