Makabryczna historia rodziny Bniewskich opowiedziana przez jedną z córek Olimpię. To powieść o brzydocie, niepełnosprawności, jednak przedstawiona z zupełnie innej perspektywy. Lektura tej książki otwiera na wpół przymknięte oczy, oczyszcza zamglony świat i rozjaśnia umysł. Sprawia, że czytelnik nie obawia się niepełnosprawności, ułomności, inności, a wręcz jej pożąda. Odbiorca chce by kolejne dzieci Bniewskich rodziły się z jakimś defektem, by były lubiane i kochane przez resztę rodziny, a także by uzyskały akceptację i widownię w rodzinnym cyrku przemierzającym Stany Zjednoczone.
Nie jestem wielką fanką cyrkowych aren. W namiotach panuje zaduch, jest głośno, muzyka jest tandetna, a ludzie w nim występujący choć niezwykle zdolni i utalentowani są nieszczęśliwi i zarabiają niewiele, staczając się na samo dno hierarchii społecznej, zapijając swoje smutki alkoholem. Książka Dunn nie zmieniła mojego postrzegania świata estrady, jednak odmieniła moje spojrzenie na inność ludzi, zmusiła do refleksji nad tym, co uważamy za normę w naszym postępowaniu, wyglądzie...

Makabryczna historia rodziny Bniewskich opowiedziana przez jedną z córek Olimpię. To powieść o brzydocie, niepełnosprawności, jednak przedstawiona z zupełnie innej perspektywy. Lektura tej książki otwiera na wpół przymknięte oczy, oczyszcza zamglony świat i rozjaśnia umysł. Sprawia, że czytelnik nie obawia się niepełnosprawności, ułomności, inności, a wręcz jej pożąda....