Szósty i przedostatni tom słynnego Harry'ego Pottera, przeznaczony tylko dla tych najwierniejszych fanów, którzy przebrnęli przez poprzednie tomy... i nagroda za przebrnięcie przez nie.

Dlaczego zaczęłam w ten sposób? Choć pierwsze trzy części pochłaniałam wielokrotnie z wypiekami na twarzy, o tyle po lekturze Czary Ognia poczułam się bardzo rozczarowana, a po zakończeniu Zakonu Feniksa stwierdziłam, że może do niego wrócę, ale nie mam pewności - i że część szóstą przeczytam pewnie z przyzwyczajenia.

HPiKP jest trochę cieńszy niż poprzednie dwa tomy, ale za to o ile lepszy! Autorka nareszcie dowiodła, że panuje nad wątkami: nie wprowadza niepotrzebnych zapchajdziur (jak WESZ czy Graup), uzasadnia gwałtowną przemianę Ginny z HPiZF, temperuje nieco Harry'ego, który w poprzednich dwóch częściach strasznie drażnił, wyjaśnia kilka tajemnic, odkrywając przed czytelnikami nowe...

Innymi słowy, po Więźniu Azkabanu nastąpił kolejny dobry i spójny tom z emocjonującym finałem, który wkrada się od niechcenia... Za każdym razem, kiedy czytałam HPiKP (do tej pory trzy razy i tym razem jestem pewny, że będzie jeszcze czwarty, piąty i szósty) dziwiłam się, że to już, że dzisiaj, że tak nagle - czytelnik, jak i Harry, zostaje po prostu wciągnięty w wir wydarzeń, co wyjątkowo przypadło mi do gustu.

Inne zalety?

Pogłębienie postaci Voldemorta. Nareszcie możemy z bliska poznać Zło - i jego słabości.

Pogłębienie postaci Snape'a. Snape jest w tym tomie absolutnie i rewolucyjnie genialny!

Pogłębienie postaci Malfoya i jego matki. Nie za bardzo, ale jednak: nabierają nowych cech.

Dużo Dumbledore'a. Bardzo, bardzo porządnego Dumbledore'a, którego lubiłam zawsze, ale niezbyt intensywnie, a teraz to się zmieniło.

Zmieniony, dojrzalszy Harry. Nadal impulsywny, ale przy tym znacznie bardziej świadomy tego, co się wokół niego dzieje, trafnie i szybko oceniający wydarzenia (cudowna i wiele mówiąca scena z nowym Ministrem Magii) i niesamowicie lojalny. Jego relacja z Dumbledore’em to moim zdaniem jeden z największych atutów tego tomu: po rozżaleniu i nastoletnim buncie w HPiZF, Harry dorasta. Dumbledore'a szanował od pierwszego tomu, ale w dość dziecinny, wyidealizowany sposób; teraz ich stosunki, choć oparte na zasadzie mistrz-uczeń, są dużo bardziej partnerskie.

Fajnie poprowadzone wątki miłosne - ze strony autorki wyczuwam pewne rozbawienie, ale i sympatię do bohaterów oraz wyrozumiałość dla ich problemów.

Jak zawsze genialne sceny obyczajowe, dialogi, postacie - z drugoplanowych przede wszystkim Luna i nowy profesor, Slughorn. Oraz, oczywiście, tajemniczy Książę Półkrwi, a raczej cały jego wątek.

I otwarte zakończenie, pozostawiające więcej pytań niż odpowiedzi - tym bardziej, że następny tom będzie ostatni!

Tylko szkoda, że aby poznać i docenić szóstą część, trzeba najpierw przedrzeć się poprzednie dwie, które owszem, dają się przeczytać, mają swoje dobre strony, ale są niedopracowane i przegadane - czym mogą zrazić do dalszej lektury.

Szósty i przedostatni tom słynnego Harry'ego Pottera, przeznaczony tylko dla tych najwierniejszych fanów, którzy przebrnęli przez poprzednie tomy... i nagroda za przebrnięcie przez nie.

Dlaczego zaczęłam w ten sposób? Choć pierwsze trzy części pochłaniałam wielokrotnie z wypiekami na twarzy, o tyle po lekturze Czary Ognia poczułam się bardzo rozczarowana, a po zakończeniu...