„Wszystkie słowa są zawsze tylko słowami, nigdy nie są tym, co – z mniejszym lub większym popisem – usiłują opisać”- zdanie to, jedno z pierwszych wydaje mi się być kluczowym i choćby dla niego warto było przeczytać tę książkę. Spotkałam się z zarzutami do „Fabula rasy”, że jest ona jedynie zbiorem sofizmatów. Możliwe, ale myślę, że to celowy zabieg. Pokazuje jak paradoksalne jest wszystko co nas otacza. Cały świat, my sami, nasze życie i wszystko co robimy. Paradoksalne dla naszych ciasnych umysłów, niezdolnych by pojąć to, co niewysłowione. Aby pokazać jak niebezpieczna jest „pułapka słów” Stachura celowo sam wpędza w nią czytelnika odpowiedziami na pytania Człowieka – Ja. Pokazuje jak ogromnie różni się od siebie prawdziwe rozumienie od znajdowania czegoś logicznym. Niestety autor obnaża się także z braku dystansu do siebie. To prawda, że w „Fabula rasie” jest dla siebie bezlitosny, ale dla siebie z przeszłości, a nie obecnego. Teraz jest na jedynej słusznej drodze i nie pozostawia miejsca na żadne wątpliwości czy polemikę. Czyni go to w moich oczach niewiarygodnym. Pozostawia to we mnie pewien niesmak towarzyszący mi zawsze gdy mój rozmówca wyznaje te same poglądy co ja, ale w sposób dla mnie nie do zaakceptowania, nieautentyczny i nieszczery. Jest to przykre uczucie, bowiem znakomita większość myśli Człowieka – nikt niejednokrotnie wcześniej pojawiła się w mojej głowie. Nie mogę się z nim nie zgodzić, ale jednocześnie nie wierzę mu.

„Wszystkie słowa są zawsze tylko słowami, nigdy nie są tym, co – z mniejszym lub większym popisem – usiłują opisać”- zdanie to, jedno z pierwszych wydaje mi się być kluczowym i choćby dla niego warto było przeczytać tę książkę. Spotkałam się z zarzutami do „Fabula rasy”, że jest ona jedynie zbiorem sofizmatów. Możliwe, ale myślę, że to celowy zabieg. Pokazuje jak...