Panuje teraz moda na spieranie się o to, kto jest bardziej patriotyczny, każda narodowa tragedia obowiązkowo musi być opisywana w sposób pompatyczny i rzewny.
Czytając "Króla kier..." można sobie uświadomić, że ta droga nie zawsze jest słuszna, że więcej nie znaczy lepiej i są zjawiska same w sobie tak potworne, że żadna dodatkowa sublimacja nie jest im potrzebna.
Oschły, reportażowy styl pani Krall jest jak skalpel, a każde zdanie to precyzyjne cięcie, które wywiera dużo większe wrażenie niż rozwlekłe opisy martyrologii.
Autorka przedstawia wojnę jako czas, który budzi w ludziach najgorsze instynkty, ale również szlachetne odruchy. Wyzwala chęć życia, pokłady determinacji i odwagi, o jakie człowiek w czasie pokoju nawet by siebie nie podejrzewał.

Ta książka uświadomiła mi, że o holokauście wciąż powinno się mówić dużo i głośno. Niekoniecznie w kontekście utrwalania stereotypów Niemców-oprawców i Żydów-ofiar, raczej w charakterze przestrogi, że kiedyś ludzie w imię absurdalnej ideologii deptali człowieczeństwo innych, robili im ogromną krzywdę i że powinniśmy zrobić wszystko, by te czasy się nie powtórzyły.

Panuje teraz moda na spieranie się o to, kto jest bardziej patriotyczny, każda narodowa tragedia obowiązkowo musi być opisywana w sposób pompatyczny i rzewny.
Czytając "Króla kier..." można sobie uświadomić, że ta droga nie zawsze jest słuszna, że więcej nie znaczy lepiej i są zjawiska same w sobie tak potworne, że żadna dodatkowa sublimacja nie jest im potrzebna.
Oschły,...