“By właściwie docenić urok tej książki trzeba być czytelnikiem rozsmakowanym w radosnej i aluzyjnej grotesce”. Takimi oto słowami książkę J. Dąbały skomentował Andrzej Pilipiuk i ja się pod tym hasłem jak najbardziej podpisuję. Nie oznacza to jednak, że byłam tą książką zachwycona.

Są książki, od których nie mogę się oderwać i najchętniej przeczytałabym je podczas jednego wieczoru. Są też takie, do których muszę “podchodzić” po kilka razy, gdyż jestem pewna, że nie do końca spodoba mi się ich treść. Niestety, “Telemaniak” należy do tej drugiej grupy – chciałam ją jak najszybciej przeczytać i odłożyć na półkę. O ile temat groteski nie jest mi obcy, o tyle okoliczności, w jakich została ona przedstawiona w tym krótkim opowiadaniu nie do końca mnie zainteresowały. Jednak trzeba przyznać, że autor dał się ponieść fantazji i zrobił to w całkiem przyzwoity sposób. Groteska oraz absurd wylewają się po prostu z każdego akapitu a surrealizm uderza nas w twarz podczas przewracania kolejnych stron. Do tego szalone poczucie humoru oraz inteligentne, choć niekiedy przewrotne, dialogi. A wszystko to osadzone w czasach PRL-u, gdzieś w niewielkiej wsi pod Otwockiem. Być może to właśnie z powodu osadzenia akcji w tych specyficznych latach książka nie zwaliła mnie z nóg. Jednak komuś, kto interesuje się historią Polski, szczególnie okresem komunizmu, to krótkie opowiadanie może przynieść wiele niezapomnianych wrażeń bądź nawet przywołać wspomnienia :)

Cała opinia na:
http://zaczytanie.wordpress.com/2012/11/12/telemaniak-jacek-dabala/

“By właściwie docenić urok tej książki trzeba być czytelnikiem rozsmakowanym w radosnej i aluzyjnej grotesce”. Takimi oto słowami książkę J. Dąbały skomentował Andrzej Pilipiuk i ja się pod tym hasłem jak najbardziej podpisuję. Nie oznacza to jednak, że byłam tą książką zachwycona.

Są książki, od których nie mogę się oderwać i najchętniej przeczytałabym je podczas jednego...