Gdy był wielki szał na Gatsby'ego za sprawą najnowszej adaptacji filmowej, stałam gdzieś z boku. Teraz, po opadnięciu kurzawy, mogę wreszcie sprawdzić o co tyle hałasu, a zaczynam od literackiego pierwowzoru.

Książka nie urzekła mnie fabularnie - mam wrażenie że to garść banałów, która została ubrana przez autora w piękną otoczkę - stąd uwypuklenie wątku moralności w czasach, gdy ta nie była w cenie, a liczył się blichtr, przepych, próżniactwo i interesowność. Niestety, by dostrzec ową głębię musiałam dobrnąć do finału powieści. I właśnie to końcówka uratowała oraz poniosła całą opowieść - dynamiczna, rzucająca nowe światło na bohaterów i ich motywacje. Pozwalająca odpowiedzieć na pytania, jak daleko może się posunąć człowiek i czy da się dostatecznie zagłuszyć sumienie, by znaleźć usprawiedliwienie dla swych czynów. To tu dostrzegłam apogeum krytyki społeczeństwa i jego umiłowania dla pieniędzy - jak się okazało, ta waluta jest niewystarczająca by nabyć przyjaciół oraz miłość.

Za to nie mogę znaleźć zarzutów w stosunku do stylu Fitzgeralda, bo ten stoi na wysokim poziomie.

Gdy był wielki szał na Gatsby'ego za sprawą najnowszej adaptacji filmowej, stałam gdzieś z boku. Teraz, po opadnięciu kurzawy, mogę wreszcie sprawdzić o co tyle hałasu, a zaczynam od literackiego pierwowzoru.

Książka nie urzekła mnie fabularnie - mam wrażenie że to garść banałów, która została ubrana przez autora w piękną otoczkę - stąd uwypuklenie wątku moralności w...