Wieki całe nie czytałam Chmielewskiej! I już zapomniałam jaką świetną zabawą może być lektura jej pokręconych kryminałów! W "Studniach przodków" są i roztrzepani, nietuzinkowi bohaterowie, i niebanalna zagadka do rozwiązania (w tym przypadku związana z przedwojennymi, rodzinnymi kosztownościami), i kilku podejrzanych typów, mających niechybnie coś wspólnego z tajemniczymi zbrodniami. A wszystko okraszone przezabawnymi dialogami, dziwnymi pomysłami bohaterów i trochę czarnym humorem.

Dawniej taki dość chaotyczny sposób pisania pani Chmielewskiej nie do końca mi się przypodobał. Gdzieś się gubiłam w zagmatwanej, choć pisanej prostym językiem, fabule; jakoś nie ogarniałam wszystkich postaci. Tym razem nie miałam z tym problemów. "Studnie przodków" okazały się świetną, odmóżdżającą powieścią na trzy wieczory. I co z tego, że nie jest to literatura ambitna, pisarka ma swój styl, jej powieść czyta się bardzo dobrze. A z taką dawką humoru w sam raz nadaje się na listopadowe, zbyt ponure dni.

Wieki całe nie czytałam Chmielewskiej! I już zapomniałam jaką świetną zabawą może być lektura jej pokręconych kryminałów! W "Studniach przodków" są i roztrzepani, nietuzinkowi bohaterowie, i niebanalna zagadka do rozwiązania (w tym przypadku związana z przedwojennymi, rodzinnymi kosztownościami), i kilku podejrzanych typów, mających niechybnie coś wspólnego z tajemniczymi...