Po W Krainie Kota sięgnęłam z pamięci o dawnym zamiłowaniu do książek Doroty Terakowskiej. Autorka pisze książki o tematyce magicznej. W Krainie Kota to książka, która przykuwa uwagę od pierwszego zdania, ale nie należy jej traktować poważnie, a jako opowieść fantastyczną. Przeczytałam parę książek Doroty Terakowskiej, najlepiej pamiętam fabułę Córki Czarownic, to była pierwsza książka tej autorki, która wpadła mi w ręce już prawie 7 lat temu i wciąż pamiętam niektóre rzeczy z tej książki. W Krainie Kota to książka przygodowa, ale z nutką magicznego świata.

Spokojnie żyjąca Ewa, szczęśliwa żona lekarza wiedzie zwykłe rzeczy, do czasu, gdy zachodzi w ciążę. Pewnego dnia "coś" każe jej zjeść korzeń. Po narodzinach swojego pierwszego dziecka zaczyna się dziać coś dziwnego, a Ewie wydaje się, że jej synek Jonyk ma jedno oko niebieskie, a drugie zielone. Do tego parę miesięcy po narodzinach dziecka w domu niespodziewanie pojawia się Kot. Ewa jeszcze nie wie, że te wydarzenia to początek niesamowitej przygody.

"Nie jest po to, aby Go oglądać, ale by w Niego wierzyć. Nie jest po to, aby Go dogonić, ale aby Go zawsze, przez całe życie szukać. I właśnie to nadaje sens życiu: wiara i szukanie"

W książce pojawiają się liczne odniesienia do magii i tarota, osobiście odnoszę się do tych dwóch rzeczy dość krytycznie. Słowo "magia" nie ma dla mnie dobrego odpowiednika, zaś tarot nie wróży nic dobrego, bo kilkanaście kart nie może przepowiedzieć nam przyszłości. Jednak, gdy potraktowałam W Krainie Kota, jako opowieść fantastyczną i czytało się ją niezwykle przyjemnie. Książka może nie wciągnęła mnie od pierwszego zdania (choć niewątpliwie zdanie to przykuwa uwagę), ale po kilku rozdziałach nie mogłam oderwać się od fabuły. Z chęcią powracałam do Krainy Kota, jak zwykła ją nazywać Ewa - bohaterka książki - , ale traktowałam ją wyłącznie jak coś nierealnego i fantastycznego. Mój powrót do książek Doroty Terakowskiej za sprawą W Krainie Kota okazał się niezwykle przyjemnym, a chwile spędzone w Krainie Kota na pewno nie były stracone. Podróż w magiczne krainy był niezwykle odprężający i pozwalający odetchnąć od codziennych obowiązków i trudności. W książce dopatrzyłam się wielu odniesie do Biblii i wiary katolickiej.

Głównym atutem książki był język jakim napisała go Dorota Terakowska, przez co W Krainie Kota trafi do nastoletniego czytelnika, a dzisiejsza młodzież ceni sobie książki o magii i postaciach naprzyrodzonych, a także do starszych bardziej wymagających. Mnie osobiście do gustu niezwykle przypadły urywane zdania i fabuła przenoszona z Krainy Kota do naszego świata, Dorota Terakowska zrobiła to w taki sposób, że czytelnik nie gubił się w tym, gdzie teraz, a dokładnie potrafił rozróżnić świat w Krainie Kota i świat rzeczywisty, a te ciągle się w tej powieści Terakowskiej powtarzają.

"Bez nadziei życie nie ma sensu"

Przez dłuższy czas zastanawiałam się, czy ta książka nadaje się na listę moich ulubionych, w końcu zdecydowałam się tam ją umieścić, pomimo dość dużej niechęci do tarota i samej magii, ale potraktowanie W Krainie Kota jako opowieści całkowicie fantastycznej pomogło mi w lekturze. Na początku czytania wydawało mi się, że książka ta nie bardzo mi się spodoba, ale po przeczytaniu jej od deski do deski zmieniłam zdanie.

Po W Krainie Kota sięgnęłam z pamięci o dawnym zamiłowaniu do książek Doroty Terakowskiej. Autorka pisze książki o tematyce magicznej. W Krainie Kota to książka, która przykuwa uwagę od pierwszego zdania, ale nie należy jej traktować poważnie, a jako opowieść fantastyczną. Przeczytałam parę książek Doroty Terakowskiej, najlepiej pamiętam fabułę Córki Czarownic, to była...