Tę książkę wzięłam do ręki przez przypadek, jak większość genialnych książek, zostałam bowiem poproszona przez siostrę o wypożyczenie jej z biblioteki. Z reguły nie czytam „romansideł”, ale nudziło mi się na przystanku, więc otworzyłam „Dumę i uprzedzenie” i… już po pierwszym zdaniu ta książka mnie pochłonęła. Z zapartym tchem śledziłam dzieje inteligentnej Elizabeth i jej uprzedzenia oraz walki cudownego pana Darcy’ego z jego uczuciami. Świetnie zaplanowane postacie, ciekawe charaktery, narracja ociekająca ironią, ponadczasowość. No właśnie. Moim zdaniem ta ponadczasowość nie wynika tylko z tematu (miłość zawsze była, jest i będzie stałym elementem fabuły każdej powieści), ale także z bohaterów. Któż nie zauważył podobieństwa Lidii do dzisiejszych nastolatek? Któż nie zna jakiegoś współczesnego pana Wickhama? I wreszcie, która z nas nie marzy o panu Darcy’ m? Odkąd przeczytałam tę powieść, zaczęłam się fascynować tamtymi czasami. Zachwycają mnie suknie, bale, ale przede wszystkim opisani we wszystkich książkach panny Austen dżentelmeni. Dziś już takich nie ma, a jeśli są, to świetnie ukrywają swój charakter. Ale ad rem. Książkę tę polecam każdemu, bowiem każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Proszę, abyście nie zrażali się tym, że jest to „romansidło”, gdyż jest to najlepsze „romansidło”, jakie czytałam i śmiało mogę jej zaliczyć w poczet moich Książek Przełomowych.

Tę książkę wzięłam do ręki przez przypadek, jak większość genialnych książek, zostałam bowiem poproszona przez siostrę o wypożyczenie jej z biblioteki. Z reguły nie czytam „romansideł”, ale nudziło mi się na przystanku, więc otworzyłam „Dumę i uprzedzenie” i… już po pierwszym zdaniu ta książka mnie pochłonęła. Z zapartym tchem śledziłam dzieje inteligentnej Elizabeth i jej...