Była to bardzo spóźniona lektura, gdyż dopiero niedawno sięgnęłam po książki Jane Austen.
Teraz wiem, że zrobiłam błąd, nie zaczynając poznawania tej autorki właśnie od "Dumy i uprzedzenia".

Przy lekturze świetnie się bawiłam. Rozbroiły mnie ironia, humor i niektóre postacie (zwłaszcza państwo Bennet - mąż od pierwszej strony stał się moim faworytem dzięki niezrównanym komentarzom, zaś żona swoim gadulstwem, głupotą i absurdalnym zachowaniem doprowadzała do śmiechu). Polubiłam szczerze pannę Elizabeth i pana Darcy'ego - i mam nadzieję na powtórne spotkanie z nimi, gdyż właśnie zaczęłam czytać "Dworek Longbourn" Jo Baker.

"Duma i uprzedzenie" to powieść ponadczasowa - wszystkie charaktery i osobowości, jakie autorka opisała, wciąż można spotkać wśród naszych znajomych. Może nie zawsze są one tak karykaturalne, ale jako żywo odpowiadają poszczególnym postaciom.

Jane Austen jawi się w tej książce jako doskonała i krytyczna obserwatorka swojego środowiska. Potrafi też niepowtarzalnie opisywać bohaterów - starczy kilka zdań charakterystyki i fragment wypowiedzi postaci, by czytelnik od razu wiedział, z jakim typem ma do czynienia.

Niewątpliwym plusem jest też lekki, błyskotliwy styl, który w połączeniu z dowcipem i komizmem tworzy jedyny w swoim rodzaju efekt.

Cieszę się, że przede mną jeszcze lektura "Rozważnej i romantycznej" - mam nadzieję, że okaże się równie udana.

Była to bardzo spóźniona lektura, gdyż dopiero niedawno sięgnęłam po książki Jane Austen.
Teraz wiem, że zrobiłam błąd, nie zaczynając poznawania tej autorki właśnie od "Dumy i uprzedzenia".

Przy lekturze świetnie się bawiłam. Rozbroiły mnie ironia, humor i niektóre postacie (zwłaszcza państwo Bennet - mąż od pierwszej strony stał się moim faworytem dzięki niezrównanym...