Z dwóch tomów ‘Historii”, na pierwszy ogień poszła brzydota, bo to żadna nowość, że wydaje się bardziej fascynująca. Ciekawe zresztą, że Eco napisał dwa kapitalne dzieła o zjawiskach, na które w zasadzie nie ma definicji. Bo opinie na temat, co jest piękne a co brzydkie zmieniają się wciąż na przestrzeni czasu, nie mówiąc już o indywidualnych gustach.
Więc nie wiemy tak naprawdę co to znaczy brzydota, chociaż każdy od razu powie, że twarz Sokratesa to paskudna facjata a brudny pijany obdartus robiący kupę na środku drogi też nie budzi miłych estetycznie skojarzeń.
Może trzeba potraktować tę książkę raczej nie jako historię brzydoty ale historię stosunku ludzi do tego zjawiska. Najsmutniej czytało mi się fragmenty o demonizacji wroga, bo one świadczą o naszym ludzkim wiecznym zdziecinnieniu, które ma niesłychanie groźne skutki. Jesteśmy skłonni przypisywać swoim przeciwnikom same plugastwa i najgorsze, najbardziej szpetne cechy. Czym to się kończyło w czasach wojen i jak to wygląda choćby w polskim współczesnym życiu politycznym, każdy chyba widzi...
A najgorzej mają kobiety! Dobrze być piękną – ALE (parafrazując dawnych mędrców) urodzie twarzy zawsze towarzyszy prostytucja ciała. Z kolei brzydota kobiety to bliska przyjaciółka cnoty – ALE kobiety brzydkie mogą rzucić urok na dziecko w kołysce albo zwierzęta gospodarskie. Młodość to płochość, starość – stateczność, ALE – stare kobiety są brzydkie, pomarszczone, śmierdzące i na pewno spółkują z szatanem, należy więc je „sprawiedliwie” osądzić i spalić na stosie… Oj, nie ma lekko dla dam i nigdy nie było…
Jestem pełna podziwu dla erudycji Autora, sądziłam, że książka skupi się głównie na wizerunkach. Nie spodziewałam się, że traktat o brzydocie będzie zawierał całą masę odwołań do literatury, muzyki czy filozofii. Jedyny minus, to za mało Eco w Eco – każdy rozdział zaczyna się omówieniem Pana Profesora co ważniejszych zagadnień a dalej głos zabierają pisarze, myśliciele i teoretycy nie tylko sztuki. I chociaż bibliografia na końcu to istny raj dla mola książkowego, to chciałoby się jednak poczytać coś samego Umberta (w jednym miejscu się złamał i zacytował sam siebie!)
Wspaniała ta monografia brzydoty! Książka piękna, mądra, traktująca temat przekrojowo i całkiem wnikliwie. Jestem pewna, że Historia piękna okaże się równie cudnym objawieniem.

Z dwóch tomów ‘Historii”, na pierwszy ogień poszła brzydota, bo to żadna nowość, że wydaje się bardziej fascynująca. Ciekawe zresztą, że Eco napisał dwa kapitalne dzieła o zjawiskach, na które w zasadzie nie ma definicji. Bo opinie na temat, co jest piękne a co brzydkie zmieniają się wciąż na przestrzeni czasu, nie mówiąc już o indywidualnych gustach.
Więc nie wiemy tak...

Nasza percepcja zależna od czasów w których żyjemy. Co tak naprawdę było, jest i będzie brzydkie? Kto, co o tym decyduje?

Nasza percepcja zależna od czasów w których żyjemy. Co tak naprawdę było, jest i będzie brzydkie? Kto, co o tym decyduje?

Solidna pozycja, ale jednak "Pod redakcją Umberto Eco" to nie to samo co książka autorstwa Umberto Eco.

Solidna pozycja, ale jednak "Pod redakcją Umberto Eco" to nie to samo co książka autorstwa Umberto Eco.

Co ja mogę dodać?

Co ja mogę dodać?

Przyjemnie się czyta. Łatwy sposób pokazuje brzydotę w odniesieniu kulturalnym danej epoki, przy czym niezbyt zgłębia temat. Zupełnie m i to nie przeszkadzało. Zawiera dużo świetnie dobranych ilustracji oraz tekstu źródłowego.

Przyjemnie się czyta. Łatwy sposób pokazuje brzydotę w odniesieniu kulturalnym danej epoki, przy czym niezbyt zgłębia temat. Zupełnie m i to nie przeszkadzało. Zawiera dużo świetnie dobranych ilustracji oraz tekstu źródłowego.

Uwielbiam specyficzny entuzjazm Umberto Eco. Po lekturze „Historii brzydoty” odnoszę wrażenie, że to po prostu kolejny tom „Historii piękna”. Ta pozycja ugruntowała moje przekonanie, że brzydota to rodzaj estetyki. Piękno widziane inaczej. Twórczość Umberto Eco, którą zdążyłam poznać - a szczególnie 2 tomy „Historii...” to książki ważne, kultowe, do pamiętania i wracania.

Uwielbiam specyficzny entuzjazm Umberto Eco. Po lekturze „Historii brzydoty” odnoszę wrażenie, że to po prostu kolejny tom „Historii piękna”. Ta pozycja ugruntowała moje przekonanie, że brzydota to rodzaj estetyki. Piękno widziane inaczej. Twórczość Umberto Eco, którą zdążyłam poznać - a szczególnie 2 tomy „Historii...” to książki ważne, kultowe, do pamiętania i wracania.

Bardzo dobra pozycja. Zdecydowanie lepsza do "Historii piękna". Mnie bardziej zachwyca śledzenie inności niż kanonów piękna. Okazuje się, że inność w postaci upośledzenia czy wyróżnienia (uznanego za brzydotę) była dostrzegana od dawna. Im bardziej obowiązywały zasady na piękno, ideał, tym bardziej ludzie (przeważnie artyści) szukali tego co się od niego różniło. W książce mamy piękne ilustracje oraz znane obrazy, a do nich odniesienia Umberto Eco. To jest warte prześledzenia.

Bardzo dobra pozycja. Zdecydowanie lepsza do "Historii piękna". Mnie bardziej zachwyca śledzenie inności niż kanonów piękna. Okazuje się, że inność w postaci upośledzenia czy wyróżnienia (uznanego za brzydotę) była dostrzegana od dawna. Im bardziej obowiązywały zasady na piękno, ideał, tym bardziej ludzie (przeważnie artyści) szukali tego co się od niego różniło. W książce...

Nietypowa książka. Składa się na nią piętnaście rozdziałów poświęconych różnym aspektom brzydoty — a to podejście w danej epoce, a to określona tematyka, na przykład diabeł lub kicz. Każdy rozdział (niekiedy bywają one podzielone na mniejsze części) zawiera krótki esej Eco, sporo cytatów z literatury danej epoki mówiących o czymś brzydkim i dużo ilustracji.

Sęk w tym, że te składowe wydają się słabo powiązane. I pionowo, i poziomo. To znaczy, zabrakło mi systematycznego, porządnego wykładu na temat brzydoty. Uważam też, że fajniej by było, gdyby Autor esejów bardziej zagłębiał się w analizę tematu, nawet kosztem cytatów. Jakie dzieła Eco wymienia, takie zostają później zacytowane. Prawda, to powinno wiele mówić, ale wyrwany z kontekstu fragment nie powie nic o stosunku twórcy do brzydoty, o dalszych losach szpetnego bohatera... Trochę to wygląda jak pójście na łatwiznę. Albo popisywanie się, czego to niby się nie czytało...

Więcej marudzenia tutaj: http://finklaczyta.blogspot.com/2018/07/historia-brzydoty-eseje-i-cytaty.html

Nietypowa książka. Składa się na nią piętnaście rozdziałów poświęconych różnym aspektom brzydoty — a to podejście w danej epoce, a to określona tematyka, na przykład diabeł lub kicz. Każdy rozdział (niekiedy bywają one podzielone na mniejsze części) zawiera krótki esej Eco, sporo cytatów z literatury danej epoki mówiących o czymś brzydkim i dużo ilustracji.

Sęk w tym, że...

Wyśmienita pod względem doboru źródeł. Zarówno tych ikonograficznych jak i pisanych. Wszystkie dzieła ogląda się i czyta doskonale. Szkoda tylko, że niestety widać iż krótkie opisy do kolejnych zaproponowanych tematów są tylko pod redakcją Eco. Przydałoby się w nich, głębsze zbadanie tematu, a i co jakiś czas natrafić można na błędy rzeczowe.
Pomimo tego, warto przeczytać tę książkę, chociażby ze względu na wspomniane już przeze mnie źródła. Oglądanie brzydoy jeszcze nigdy nie było tak fascynujące.

Wyśmienita pod względem doboru źródeł. Zarówno tych ikonograficznych jak i pisanych. Wszystkie dzieła ogląda się i czyta doskonale. Szkoda tylko, że niestety widać iż krótkie opisy do kolejnych zaproponowanych tematów są tylko pod redakcją Eco. Przydałoby się w nich, głębsze zbadanie tematu, a i co jakiś czas natrafić można na błędy rzeczowe.
Pomimo tego, warto przeczytać...

Smakowita rzecz. Nie wiem czy wnosi coś odkrywczego dla prawdziwych znawców sztuki europejskiej ale dla laików ( jak ja) pragnących lepiej zrozumieć symbole ukryte w dziełach sztuki- bezwzględnie wartościowa.

Smakowita rzecz. Nie wiem czy wnosi coś odkrywczego dla prawdziwych znawców sztuki europejskiej ale dla laików ( jak ja) pragnących lepiej zrozumieć symbole ukryte w dziełach sztuki- bezwzględnie wartościowa.