Ponieważ zapoznawanie się ze Światem Dysku od, za przeproszeniem, dupy strony stało się już moją osobistą tradycją, nie powinno dziwić, że "Piekło pocztowe" przeczytałam po "Świecie finansjery", którego akcja dzieje się po wydarzeniach z "Piekła...". Drugie spotkanie z Moistem utwierdziło mnie w przekonaniu, że jest on, obok Rincewinda, Myślaka i Śmierci, jednym z moich ulubionych bohaterów Pratchetta; jednocześnie wyjaśniły się zagadki ze "Świata finansjery" - jak to właściwie było z tymi aniołami, skąd się wziął golem rodzaju żeńskiego, okoliczności poznania się Moista i panny Dearheart. Swoista wyprawa w przeszłość, w której poznaje się historie dobrych przyjaciół. Po raz kolejny Terry zachwycił mnie swoimi zabawami z przedmiotami codziennego użytku, za przykład niech posłuży chociażby scena w drukarni, gdy Moist opatentował papier znaczkowy (czy jak to się zwie). Mnóstwo dobrego humoru, odrobina szaleństwa i szalenie charyzmatyczny główny bohater (Moista chyba nie da się nie lubić), a także smutna prawda o ludziach, którzy chcą być oszukiwani. Dla mnie tworzy to jedną z lepszych pozycji Świata Dysku.

Ponieważ zapoznawanie się ze Światem Dysku od, za przeproszeniem, dupy strony stało się już moją osobistą tradycją, nie powinno dziwić, że "Piekło pocztowe" przeczytałam po "Świecie finansjery", którego akcja dzieje się po wydarzeniach z "Piekła...". Drugie spotkanie z Moistem utwierdziło mnie w przekonaniu, że jest on, obok Rincewinda, Myślaka i Śmierci, jednym z moich...