Literackie miniaturki, a każda z nich jest cackiem dopracowanym w najmniejszym szczególe. Opowieści Flauberta przykuwają uwagę i budzą zachwyt, choć wymagają skupienia. W zasadzie czytając je czułam się tak, jakbym stała przed obrazem, na którym co chwila znajduję kolejny niezwykły detal. I sama nie wiem, która opowieść urzekła mnie najbardziej.

"Prostota serca" to opis nad wyraz bogatego w emocje życie ubogiej służącej. Tego typu historie zawsze mnie w pewien sposób irytują, bo wyraźnie pokazują różnice między "panami" a "służbą", która musi znać swoje miejsce.

"Legenda o Świętym Julianie Szpitalniku" momentami wydawała mi się bardzo brutalna, ale brutalność ta konieczna była do ukazania przemiany wewnętrznej głównego bohatera, choć wszystko działo się pod znakiem przeznaczenia, przed którym uciec nie można.

No i "Herodiada" - Flaubert tak opisał ten jeden dzień, który doprowadził do ścięcia głowy Jana Chrzciciela, że miałam wrażenie, że był on świadkiem tych wszystkich zdarzeń.

Wartkiej akcji w "Trzech opowieściach" brak, ale tyle w nich niezwykłych portretów różnych ludzkich charakterów i nic nie jest takie, jakie na pierwszy rzut oka się wydaje. Polecam.

Literackie miniaturki, a każda z nich jest cackiem dopracowanym w najmniejszym szczególe. Opowieści Flauberta przykuwają uwagę i budzą zachwyt, choć wymagają skupienia. W zasadzie czytając je czułam się tak, jakbym stała przed obrazem, na którym co chwila znajduję kolejny niezwykły detal. I sama nie wiem, która opowieść urzekła mnie najbardziej.

"Prostota serca" to opis...