Myślę jednak, że nietrafnością byłoby nazwanie Zbyszka z Bogdańca „zwykłym” rycerzem. Jego zapalczywość, lekkomyślność i honor tworzą postać barwną i wesołą, nie raz wpadającą w kłopoty i cudem ocalałą z opresji. To zdecydowanie najlepszy bohater tej lektury, w porównaniu z nieco mdłą Danuśką i brawurową Jagienką. Postacie te, nie raz namieszają, napędzając akcję i aranżując liczne wątki poboczne. Nie ukrywam jednak, że przy tej ilości stron fabuła jest bardzo rozciągnięta, a autor raczy nas przydługimi opisami. Znacznie wpływa to na całość postrzegania dzieła gdy przy kolejnym obrazowaniu krajobrazu, czytelnika najzwyczajniej ogarnia znudzenie. Dla nie jednego wpływ na ocenę powieści może być specyficzny styl Henryka Sienkiewicza. Osobiście, po jakimś czasie przywykłam do niego, jak też było w przypadku „Quo Vadis”. Nadaje on pewnego uroku i oryginalnego klimatu, który sobie cenię. Szczególnie przypadł mi do gustu sposób w jaki autor opisuje sprzedawców relikwii. Nie raz były to sceny całkiem zabawne, co rozluźniało atmosferę i dobrze wpływało na odbiorcę. Całość utworu postrzegam jako romantyczną opowieść idącą w parze z historią, która byłą tu czymś więcej, niż tylko tłem.

Więcej na moim blogu: http://z-nosem-w-ksiazce.blogspot.com/2013/01/krzyzacy-henryk-sienkiewicz-opinia.html

Myślę jednak, że nietrafnością byłoby nazwanie Zbyszka z Bogdańca „zwykłym” rycerzem. Jego zapalczywość, lekkomyślność i honor tworzą postać barwną i wesołą, nie raz wpadającą w kłopoty i cudem ocalałą z opresji. To zdecydowanie najlepszy bohater tej lektury, w porównaniu z nieco mdłą Danuśką i brawurową Jagienką. Postacie te, nie raz namieszają, napędzając akcję i...