Zaczęło się wspaniale.
Od pierwszej strony powieści byłam zaintrygowana o co tu tak naprawdę chodzi. Narratorka, Kathy, opowiada o innym, alternatywnym do tego znanego nam świecie, ale robi to w sposób powolny i tajemniczy. Nie zaczyna od opisu znanej jej rzeczywistości, tylko powoli dawkuje nam informacje pozwalające odkryć jego "inność". Dzieci żyjące w czymś na wzór wzorowego sierocińca, w którym kładzie się wielki nacisk na kreatywność, wzmianki o "dawcach" i "donacjach", dziwna tajemnica, o której zdają się wiedzieć wszyscy, poza wychowankami Hailsham... To wszystko sprawiało, że książkę czytałam jednym tchem, zaciekawiona tym, co tak naprawdę kryje się za tym misternym planem. Byłam nawet w stanie przeoczyć to, że wszyscy główni bohaterowie tej powieści byli dla mnie zupełnie niesympatyczni i odpychający - Ruth - manipulatorka o tendencjach do dominacji, Kathy - "przyjaciółka", której jednak głównym celem wydaje się udowadnianie Ruth na każdym kroku, że wcale nie jest tym, za kogo się ma (na tym polega przyjaźń?) i Tommy - wyjątkowo głupi chłopiec będący marionetką w dziwnej grze przyjaciółek, bezwolny niczym reklamówka na wietrze. Byłam gotowa też pominąć milczeniem ciągłe (dosłownie!) kończenie rozdziałów tym samym chwytem "wspominania", który w pewnym momencie zrobił się po prostu wkurzający i sprawiał wrażenie, że narratorka jest cofnięta w rozwoju. mimo jednak mojej ogromnej cierpliwości do stylu pisania i odstręczających bohaterów powieść rozczarowała mnie przeogoromnie.

Dlaczego?
Autor miał moje zainteresowanie budowane z każdą stroną, które w pewnym momencie było jedynym powodem, dla którego czytałam tą pozycję dalej, jednak pod sam koniec sprawiał wrażenie, jakby sam nie miał pomysłu, dokąd tak właściwie z tą całą tajemnicą zmierzał. Rozwiązanie całej sytuacji jest słabe, dziecinne i po prostu rozczarowujące. Jak można było całe napięcie budować na czymś t a k i m? Brak mi słów i czuję się oszukana.
Druga sprawa, tak jak wspominałam, bohaterowie byli denni, a ich motywacja co najmniej niezrozumiała. Jedyną postacią, którą jako tako byłam w stanie "poczuć", była Ruth. Była dziewczyną lubiącą władzę i zachowywała się konsekwentnie do tej cechy charakteru; "rządziła" Tommy'm i Kathy, starała się zawsze pokazywać w jak najlepszym świetle, nie znosiła sprzeciwu. Jej zachowanie było jako tako spójne, w przeciwieństwie do Kathy, której postać była... tragiczna. W czasie swojej narracji Kathy wielokrotnie wspomina, że kłóci się z Ruth, niemal non stop wytyka jej niekonsekwencje w jej zachowaniu, krytykuje ją (oczywiście nigdy wprost), obnaża jej słabości... Tak zachowuje się najlepsza przyjaciółka? Rozumiem, że Ruth nie jest łatwą osobą, ale doprawdy, to, co robiła narratorka tej powieści zakrawało na jakąś obsesję polegającą na uprzykrzaniu życia przyjaciółce (i zresztą vice versa). Poza tym Kath była zadziwiająco niekonsekwentna - kilkakrotnie napomykane jest, że darzy Tommy'ego głębszym uczuciem, ale nigdy nie ma na to żadnych dowodów, bo zawsze zachowuje się wobec niego jak matka wobec niepełnosprawnego umysłowo syna - lekceważy go, zachowuje się wobec niego pobłażliwie lub z politowaniem; to jest wg autora miłość?... Tommy z kolei to jakaś żałosna namiastka bohatera powieści, jest tak dziecinny i słaby, że sceny z nim były po prostu nie do przejścia. Odniosłam też wrażenie, że jest w końcu z Kath nie dlatego, że ją kocha, lecz ponieważ chce dostać "odroczenie". Gdy dowiaduje się, że to niemożliwe, zrywa z nią kontakt pod pretekstem tego, że nie chce, żeby widziała go w takim stanie, ale jak dla mnie był to - no właśnie, tylko pretekst, i to marny.
Podsumowując więc, teraz, gdy wiem o co w tym wszystkim chodzi, kompletnie nie czuję tej powieści - jest to irracjonalna historia nie trzymająca się kupy nie tylko, jeśli chodzi o fabułę, ale także o bohaterów; książka ta powstała chyba w ekspresowo krótkim czasie pod presją wydawców.

Zaczęło się wspaniale.
Od pierwszej strony powieści byłam zaintrygowana o co tu tak naprawdę chodzi. Narratorka, Kathy, opowiada o innym, alternatywnym do tego znanego nam świecie, ale robi to w sposób powolny i tajemniczy. Nie zaczyna od opisu znanej jej rzeczywistości, tylko powoli dawkuje nam informacje pozwalające odkryć jego "inność". Dzieci żyjące w czymś na wzór...