"Aniołowie chaosu" to dobra książka dla fanów tajemnic ludzkości, kluczowych wydarzeń, które zmieniły bieg historii i szukania w niej sekretnych spisków i wieloaspektowych spekulacji. Jaki związek może mieć Nabuchodonozor i jego polityka rządzenia jeszcze przed naszą erą z XX-wiecznymi morderstwami ważnych postaci sceny politycznej świata? Kto pociąga za sznurki w tym teatrze? Teatrze będącym centrum chaosu - dobrym, widowiskowym jak dobry film akcji, nieco gorzej z marionetkami, którym czasami przydałoby się wetknąć szpilę, upomnieć, żeby zachowały się bardziej naturalnie.

Kaskader Flynn staje się przypadkowym posiadaczem starego medalionu z wygrawerowanym pismem klinowym z jednej strony, z drugiej natomiast widnieje napis PRCHAL. Chcąc dowiedzieć się na ten temat jak najwięcej, Flynn angażuje znajomych w próbę odkrycia, skąd pochodzi medalion i co ma z nim wspólnego pilot samolotu, którym leciał generał Sikorski? Uruchamia to śmiertelny łańcuch opresji, dotykający osoby, które usłyszały o medalionie - ktoś nie chce, aby jakakolwiek informacja została odkryta. Flynn zostaje postawiony w świetle śmiertelnego zagrożenia, podobnie jak przedstawicielka pokojowej organizacji - zamachowiec, który nie wypełnił do końca swojej misji, nosił podobny medalion - różnica tkwi tylko w napisie. Tworzy się mała i częściowo nieprofesjonalna (pomijając ochroniarzy) grupa osób do zadania specjalnego - ochrony własnego życia i rozwikłania sprawy. Nie chcą ufać nikomu, nawet policjantom, nie znając możliwości i wpływów przeciwnika. Zamknięte grono = bezpieczniejsze grono, ale czy wystarczająco przebiegłe i inteligentne? Być może ich decyzje nie będą do końca przemyślane, ale co mają do stracenia, skoro i tak grozi im śmierć?

Przyzwyczaiłam się do faktu, że większość okładek czy "skrzydełek" książek niesie ze sobą wychwalanie pod niebiosa i przestałam już na to zwracać uwagę. Lecz jedno, co mnie irytuje najbardziej i niezmiennie, to zbyt duże podkoloryzowanie fabuły. No bo gdzie jest ta "niezwykła podróż do starożytnego Babilonu", symbolizowana też przez tętniącą ogniem okładkę? Rozumiem, że (sumując) kilkustronicowa wypowiedź profesora i pojawiające się ciągle wzmianki o tym, jakie to medaliony są stare, miały być dla mnie portalem przenoszącym do tych czasów. Owszem, wywody były interesujące, ale mało obrazowe. Bo więcej Babilonu w tej książce nie uświadczymy - dla mnie to duże rozczarowanie. Plusem są sploty pozornie niezwiązanych historycznych wydarzeń, przemycone między fikcyjnymi wydarzeniami i uwiarygodniające galopującą akcję. A skoro tyczą się tylko morderstw bulwersujących świat, tym bardziej ekscytują i domagają się wyjaśnienia.

Chociaż to brutalny męski świat porachunków, kobiece bohaterki nie ustępują swoim zdecydowaniem facetom. Odkryłam i słabsze strony - bohaterowie czasami zdają się nie dostrzegać dosadnych skutków tej groźnej lawiny, jaką spowodował Noah. Na początku zbyt lekkomyślnie podążają tam, gdzie nie trzeba. To ten moment, w którym przy horrorze krzyczy się "Głupia, gdzie idziesz, on cię zabije!". Czy część z nich nie mogłaby być trochę bardziej wrażliwa, bardziej ludzka, a nie tak rzeczowo przechodząca do następnych celów, jak gdyby zapomnieli już o chwilę wcześniej poderżniętych gardłach i tryskającej krwi? Tak, morderstwa są schematyczne. Tylko u jednego mężczyzny było widać tak naprawdę długo żal i ogromny ból po stracie. Nie ma, że prawdziwi mężczyźni nie płaczą! Co prawda, pocieszycielką Noaha była seksowna kaskaderka z planu, lecz nie uprawiają oni "wyrafinowanego seksu"- to raczej stylizowany na takowy, przez co śmieszny, instruktaż "krok po kroku do celu".

Zdecydowanie lepiej wykreowane były czarne charaktery - maskujące się, silne, zdecydowane, celowo znieczulone na krzywdę w ramach ideologii. Ciągle z przewagą, krok przed ekipą Noaha. Producent broni, bomb, który jednocześnie pojawia się na konferencjach dotyczących pokoju i w jednym zdaniu używa słowa "bomba" z "humanitarny", refleksjami jakie powodował, przypominał mi bohatera filmu Lord of war. Jest na czym przynajmniej zawiesić oko wyobraźni - kobiety są piękne, a mężczyźni przystojni.

Powieść Mastertona jest bardzo dynamiczna, bohaterowie są w ciągłym ruchu i nie raz zaskakują pomysłowością, choć czasami albo zbyt trudno im się wiedzie, albo zbyt łatwo - brakowało mi złotego środka. Bałam się, kogo następnego zabierze śmiertelna eliminacja i do końca powieści towarzyszyła mi niepewność i poddenerwowanie. Z racji postaci kaskaderów można liczyć na spektakularny popis i wykorzystanie innych sztuczek z planu filmowego. Za te wszystkie emocje, żywą i skonstruowaną z rozmachem akcję, skłonna jestem przymknąć oko na zaginiony w niej Babilon. 6 oczek na 10 to wg mnie dobrze wycelowany strzał.

"Aniołowie chaosu" to dobra książka dla fanów tajemnic ludzkości, kluczowych wydarzeń, które zmieniły bieg historii i szukania w niej sekretnych spisków i wieloaspektowych spekulacji. Jaki związek może mieć Nabuchodonozor i jego polityka rządzenia jeszcze przed naszą erą z XX-wiecznymi morderstwami ważnych postaci sceny politycznej świata? Kto pociąga za sznurki w tym...