Ostatnio coraz częściej przyłapuję się na tym, że współczesne książki mnie nudzą i irytują, natomiast klasyka pełni funkcję terapeutyczną(zaciera złe wrażenia). Tak też było w przypadku ,,Howards End”. Przeczytałam powieść Forstera po ,,Piekło – Niebo” Beaty Kępińskiej, książce, którą czytałam głównie po to, żeby ją już móc skrytykować. Natomiast ,,Howards End” pochłonęłam jednym tchem, nieustannie będąc pod wrażeniem kunsztu autora.

Kluczowym wątkiem książki są kontrasty między dwiema rodzinami – konserwatywnymi dorobkiewiczami Wilcoxami, właścicielami tytułowej posiadłości Howards End, a Schlegelami, dla których na pierwszym miejscu stają intelekt, wolność i szeroko pojmowana kultura. Te dwie różne rodziny stykają się ze sobą przypadkiem, ale już wkrótce ich losy na zawsze zwiążą się między sobą. Małgorzata, starsza panna Schlegel, zaprzyjaźnia się z Ruth Wilcox, starszą panią o wielkim duchu. Nie spodziewa się jednak, że po śmierci swojej przyjaciółki, połączy ją uczucie z jej mężem, Henrykiem Wilcoxem.

,,Howards End” to prawdziwa literacka uczta. Język jest wspaniały – wystarczająco kunsztowny, a jednocześnie sprawiający, że książkę czyta się bardzo szybko. Na podstawie losów dwóch, a potem trzech rodzin Forster maluje przekrój całego społeczeństwa. Wilcoxowie to typowi konserwatywni Anglicy, dbający o konwenanse, nielubiący zmian, ale mający też wiele cennych cech. Natomiast Małgorzata i Helena Schlegel to typowe intelektualistki, kobiety wykształcone i wyemancypowane, zaangażowane w akcje społeczne. Autor oprócz historii obyczajowej wiele miejsce poświęca na sprawy społeczne – walkę o prawa kobiet, pomoc ubogim, opozycje między miastem a wsią, narodziny socjalizmu.

Jeśli ktoś oczekuje długich opisów miłości między Małgorzatą a Henrykiem Wilcoxem, to rozczaruje się. Owszem, wątek ten jest bardzo ważny, ale autor opisuje relacje między tą dwójką bardzo powściągliwie(zastanawiam się, czy pochodzi to z ducha epoki, czy faktu, że Forster był homoseksualistą. Skłaniałabym się ku drugiej opcji, bo zakończenie powieści pozostawiło we mnie trochę niedosytu wobec dalszych wzajemnych relacji głównej pary). Jednak nie ma wątpliwości, że łączy ich miłość, która wyraża się w szacunku i wzajemnej trosce o siebie. Oczywiście, związek niezależnej i nowoczesnej kobiety z konserwatywnym i tradycyjnym mężczyzną musi powodować spięcia i burzliwe sytuacje, które są motorem napędowym dla akcji powieści.

Nie sposób teraz opisać całej fabuły Howards End. Poza wątkiem miłosnym i społecznym jest tu miejsce na filozofię na temat ludzkiego życia, konfliktów w rodzinie, różnice między płciami, a przede wszystkim na motyw przemijania i odchodzącej starej epoki. Powieść przygnębia, ale jednocześnie daje nadzieję, że nic w życiu nie idzie na marne. Dla mnie poznanie tej historii było bardzo wartościowym doświadczeniem i dlatego z serca ją Wam polecam.

,,( …) wzajemna miłość wyrasta ze wspólnych spraw i przeżyć.”

Ostatnio coraz częściej przyłapuję się na tym, że współczesne książki mnie nudzą i irytują, natomiast klasyka pełni funkcję terapeutyczną(zaciera złe wrażenia). Tak też było w przypadku ,,Howards End”. Przeczytałam powieść Forstera po ,,Piekło – Niebo” Beaty Kępińskiej, książce, którą czytałam głównie po to, żeby ją już móc skrytykować. Natomiast ,,Howards End” pochłonęłam...