Książka – morderca! Gdyby nie to, że musiałam przeczytać ja na zajęcia z literatury współczesnej nie dokończyłabym jej, bo mnie tak bardzo męczyła.

Zachwycają się nią: Maria Janion, Jan Błoński czy Kinga Dunin, a ja po prostu nie mogę, nie umiem.
Na stronie poświęconej tej książce zamieszczony jest taki jej opis: “Absolutna amnezja to opowieść o dojrzewaniu Marianny (będącej na poły fantastycznym autoportretem autorki) w Trójmieście lat siedemdziesiątych. Dziewczynka stara się uratować przed przyjęciem roli przydzielonej jej przez płeć, przed poddaniem się tyranii ojca-Sekretarza partii, wreszcie przed wdrażającą do totalitarnego systemu szkołą. Maria Janion porównała proces dorastania Marianny do historii mitycznej Ifigenii, która pragnie uniknąć wyznaczonej jej przez społeczność roli kozła ofiarnego, poświęcanego na ołtarzu ojczyzny, rodziny, czy zbiorowości.”

Podczas lektury miałam wrażenie, że co chwilę gubię wątek, że kiedy nagle zaczynam wyciągać jakiś wniosek, układać myśli w całość, wszystko się rozpada. Ponadto często po prostu mnie zniesmaczała. Ostatnie 20 stron czytałam w bólach i mękach, które bardzo rzadko mi się podczas lektury zdarzają (no chyba, że jest to “Próchno” Berenta ;) ).

Może miłośników absurdu zainteresuje ta pozycja, ja w każdym razie nie podejmuję się ponownej lektury.

Książka – morderca! Gdyby nie to, że musiałam przeczytać ja na zajęcia z literatury współczesnej nie dokończyłabym jej, bo mnie tak bardzo męczyła.

Zachwycają się nią: Maria Janion, Jan Błoński czy Kinga Dunin, a ja po prostu nie mogę, nie umiem.
Na stronie poświęconej tej książce zamieszczony jest taki jej opis: “Absolutna amnezja to opowieść o dojrzewaniu Marianny...