I w końcu huknęło! Powoli rozumiem, czemu dla niektórych ta seria była najlepszym fantasy roku. Wątek węży po raz pierwszy zaczął przykuwac moja uwagę, bo wcześniej niecierpliwiłam się i nie rozumiałam, czemu tracę tyle czasu na niego. Czy jestem fanką wszystkich rozwiązań? Bynajmniej, ale żadne nie są z d.. Doceniam tez, że autorka nie zrobiła jasnego podziału na dobrych i złych. łapie się na tym, że momentami osoby którym kibicowałam, robią coś, co sprawia że przechodzę na stronę opozycji. Coś czuje, że w trzecim tomie zamontuje sobie w głowie drzwi obrotowe, bo co rozdział to sympatia przechodzi gdzie indziej;)

I w końcu huknęło! Powoli rozumiem, czemu dla niektórych ta seria była najlepszym fantasy roku. Wątek węży po raz pierwszy zaczął przykuwac moja uwagę, bo wcześniej niecierpliwiłam się i nie rozumiałam, czemu tracę tyle czasu na niego. Czy jestem fanką wszystkich rozwiązań? Bynajmniej, ale żadne nie są z d.. Doceniam tez, że autorka nie zrobiła jasnego podziału na dobrych i...

Dalszy ciąg mojej relektury "Żywostatków", tym razem w oryginale, bez żmudnego śledzenia nieuchwytnych tomów polskiego wydania po bibliotekach. Drugi tom trylogii jest jeszcze lepszy: jednoznacznie i do końca zostaje określony fascynujący związek między smokami, wężami i żywostatkami, poznajemy tajemnicze Deszczowe Ostępy, z licznych aluzji daje się już odczytać cały ponury życiorys Kennita/Bystrego, Malta/Słodka dorasta i zaczyna wykorzystywać wszystkie wcześniej wkurzające cechy do tego, by przetrwać samej i ratować innych, wątki miłosne są zadowalające, a Amber i jej rozwijająca się relacja z szalonym statkiem jeszcze znakomitsze niż w pierwszym tomie. Bezbłędne sceny akcji wynagradzają zdarzające się dłużyzny (wyjątkowym nudziarstwem jest rozdział "Calm", złożony z dialogów powtarzających znane już informacje, no ale jest to przygotowanie do trzymającego w napięciu rozdziału o przewidywalnym tytule "Storm"). Wątek Vivacii i Wintrowa/Prawego odrobinę słabszy, zwłaszcza w porównaniu z pierwszym tomem - tutaj ich rola sprowadza się do rozwijania w sobie lojalności wobec Kennita. Mimo wszystko znakomite fantasy, łączące skupienie na kwestiach uczuciowo-psychologicznych ze świetną koncepcją świata.

Dalszy ciąg mojej relektury "Żywostatków", tym razem w oryginale, bez żmudnego śledzenia nieuchwytnych tomów polskiego wydania po bibliotekach. Drugi tom trylogii jest jeszcze lepszy: jednoznacznie i do końca zostaje określony fascynujący związek między smokami, wężami i żywostatkami, poznajemy tajemnicze Deszczowe Ostępy, z licznych aluzji daje się już odczytać cały ponury...

Bardzo ciekawie poprowadzone postacie. Książka zawiera wiele wątków, a każdy z nich jest interesujący. Szacun za stworzenie całego tego świata.

Bardzo ciekawie poprowadzone postacie. Książka zawiera wiele wątków, a każdy z nich jest interesujący. Szacun za stworzenie całego tego świata.

Faktem jest, że Robin Hobb tak umiejętnie nakreśliła bohaterów i zależności między nimi oraz ma tak zręczne pióro, że książkę czyta się duszkiem, bez wysiłku i zawsze z zaciekawieniem. Tego autorce nie mogę odmówić. Niestety, akcja dalej stoi w miejscu, a bohaterów nie tylko nie spotyka zbyt wiele, co nawet nie przemieszczają się specjalnie w przestrzeni. W książce o silnych cechach przygodowych!

Tam gdzie zaczęli od pierwszego tomu tej części, tam właściwie zostali. Oczywiście, dostrzegam, że jest w tym pewien walor, a Hobb zmienia swoich bohaterów subtelnie, powolnie oraz - co obce jest większości pisarzy - wiarygodnie. Nie jestem niewrażliwy na te niuanse, dzięki nim oczekuję, że cisza przed burzą zmieni się w prawdziwy sztorm, tym bardziej, że w książce jest masa wskazówek co do tego co może się wydarzyć. Dopóki apetyt u czytelnika zostaje, a ten pochłania całość z lekkością - nie mam prawa narzekać, aczkolwiek chciałbym już, żeby wszystko ruszyło do przodu. Tytułowy szalony statek nie drgnął o cal, a druga część już się kończy, chyba że...

Jestem ciekaw co będzie miało miejsc w wątkach romantycznych Malty, Althei i Vivacii. Mamy do czynienia nie tyle z trójkątami, co czworokątami obyczajowymi, a znając autorkę może być przewrotnie.

Fabularnie podoba mi się, że są dwa plany uratowania żywostatku równolegle i oba bardzo niebezpieczne (choć jeden dopiero sugerowany),a ostatni rozdział daje ogrom możliwości, by naprawdę zamieszać i zostawia czytelnika zaciekawionego.

PS. Malta dalej pozostaje moją ulubienicą, zdecydowanie najlepsza kreacja i przemiana.

Faktem jest, że Robin Hobb tak umiejętnie nakreśliła bohaterów i zależności między nimi oraz ma tak zręczne pióro, że książkę czyta się duszkiem, bez wysiłku i zawsze z zaciekawieniem. Tego autorce nie mogę odmówić. Niestety, akcja dalej stoi w miejscu, a bohaterów nie tylko nie spotyka zbyt wiele, co nawet nie przemieszczają się specjalnie w przestrzeni. W książce o...

Saga „Kupcy i ich Żywostatki” zdążyła mnie już przyzwyczaić do spokojnego tempa akcji i – niestety, sporej przewidywalności. Nie inaczej jest i w tomie V; długo rozwijane wątki nadal się nie spotykają i zacząłem wręcz wątpić, że coś nieoczekiwanego się w końcu wydarzy. Tytułowy „Szalony statek” tkwi nadal na piaszczystym brzegu, chociaż miałem nadzieję, że w końcu fabuła wpłynie na pełne wody. Nie oznacza to, że jest to nudna książka; jest dobrze napisana, niektóre, dotychczas wydawałoby się nudne postaci, odkrywają pełen potencjał, a cała akcja przypomina beczkę prochu, która tylko czeka, aby wybuchnąć.

Saga „Kupcy i ich Żywostatki” zdążyła mnie już przyzwyczaić do spokojnego tempa akcji i – niestety, sporej przewidywalności. Nie inaczej jest i w tomie V; długo rozwijane wątki nadal się nie spotykają i zacząłem wręcz wątpić, że coś nieoczekiwanego się w końcu wydarzy. Tytułowy „Szalony statek” tkwi nadal na piaszczystym brzegu, chociaż miałem nadzieję, że w końcu fabuła...

Książka bardzo wciągająca. Dosłownie można by ją "pochłonąć" na jeden raz, ale niestety nie ma możliwości tylko czytać, bo są inne obowiązki. Im dalej zagłębiamy się w ten wspaniały świat, tym robi się ciekawiej. Mam nadzieję, że poziom zostanie utrzymany do końca opowieści. Polecam.

Książka bardzo wciągająca. Dosłownie można by ją "pochłonąć" na jeden raz, ale niestety nie ma możliwości tylko czytać, bo są inne obowiązki. Im dalej zagłębiamy się w ten wspaniały świat, tym robi się ciekawiej. Mam nadzieję, że poziom zostanie utrzymany do końca opowieści. Polecam.

Podstawowa lektura dla miłośników dobrej, ŚWIETNEJ fantasy. Dłuuuuga przygoda...:-)

Podstawowa lektura dla miłośników dobrej, ŚWIETNEJ fantasy. Dłuuuuga przygoda...:-)

tom 2.2

tom 2.2

Drugi tom trylogii chyba sztucznie został podzielony na części. Nie ma tu ani kulminacyjnego punktu, ani jakiegokolwiek zamknięcia.

Rozpieszczona Malta, nieznośna córeczka antypatycznego kapitana Kyle'a, dojrzewa i ma szansę spełnić pożyteczną rolę. Kapitan "Ofelii" odmawia zapłacenia haraczu satrapie. Podczas Rady Kupców Wolnego Miasta Handlu, nad którym gromadzą się coraz czarniejsze chmury, dyskutowane są problemy właścicieli byka i jałówki: który z nich jest bardziej poszkodowany?

Drugi tom trylogii chyba sztucznie został podzielony na części. Nie ma tu ani kulminacyjnego punktu, ani jakiegokolwiek zamknięcia.

Rozpieszczona Malta, nieznośna córeczka antypatycznego kapitana Kyle'a, dojrzewa i ma szansę spełnić pożyteczną rolę. Kapitan "Ofelii" odmawia zapłacenia haraczu satrapie. Podczas Rady Kupców Wolnego Miasta Handlu, nad którym gromadzą się...

No zaskoczyła mnie ta pani mocno, muszę przyznać. Wątki Prawego, Słodkiej czy Davada Novela potoczyły się zupełnie inaczej niż przypuszczałem. Do tego dowiedziałem się ciekawych rzeczy o samych żywostatkach. Zrobiło się naprawdę interesująco.

BTW, to chyba jakiś rekord. Czytałem tą książkę 5 (słownie: pięć) lat. Muszę to gdzieś zapisać, bo zapomnę. :)

No zaskoczyła mnie ta pani mocno, muszę przyznać. Wątki Prawego, Słodkiej czy Davada Novela potoczyły się zupełnie inaczej niż przypuszczałem. Do tego dowiedziałem się ciekawych rzeczy o samych żywostatkach. Zrobiło się naprawdę interesująco.

BTW, to chyba jakiś rekord. Czytałem tą książkę 5 (słownie: pięć) lat. Muszę to gdzieś zapisać, bo zapomnę. :)