"Potrafiłem być pełen zapału, ja byłem wciąż dziedzicem tego platońskiego, że na początku myślenia filozofa jest zachwyt"
🇨🇿📚
"Różowy kawaler" Bohumila Hrabala (przekł. K. Kępka) zawiera 11 ostatnich listów do Kwiecieńki, pięć rozmów i tekst na płytę Vlasty Třešňáka. Całość spina się w opowieść o świecie Hrabala, jego życiu, twórczości i literackich inspiracjach. 

W listach kierowanych do Kwiecieńki, świat Hrabala nie jest już serią zachwytów, jakie znamy z poprzednich książek. Nie będziemy grzać się pięknem opisywanej rzeczywistości. Dochodzi tu do głosu głęboki smutek, a może nawet swoiste rozczarowanie. I chociaż znajdziemy kilka miejsc pisanych ze swadą i tym typowym dla Hrabala zachwytem, to jednak dominuje pewien rodzaj rezygnacji, sporu ze światem, sobą. W wielu listach unosi się widmo straty,  które rozpoczyna list zatytułowany "Wigilia". Oto bowiem Hrabal gubi obrączkę, chroniącą go niczym amulet. To daje początek serii "nieszczęśliwych" wypadków w jego życiu. W listach, tych duchowych i fizycznych strat będzie więcej, weźmy na przykład stratę przyjaciół, ulubionego kota, pozycji, zdrowia. 
Pamiętajmy, że jest początek lat 90. Hrabal ma za sobą śmierć brata, żony i przyjaciela, wyburzenie domu na Grobli i coraz większe problemy zdrowotne. A jedyną ucieczką przed samotnością są nieustające podróże między Kerskiem i gospodą Pod Złotym Tygrysem. To tam mający już dość atencji, dziennikarzy, natrętów ucieka i znajduje ukojenie wśród gromadki kotów lub piwie wśród sztamgastów. Jednak to nie wystarczy, by złagodzić poczucie bezsilności wobec upływającego czasu. 
W listach odnajdujemy również nawiązania do ówczesnej polityki, komentarze dotyczące Havla, rozejścia się ścieżek między Słowakami a Czechami czy przemalowania na różowo czołgu przez Černego. 

Końcowe rozmowy utrzymane są w lżejszym tonie. Hrabal jest tu błyskotliwy, pełen erudycji, ciekawych spostrzeżeń i przebija znów jakieś zaskoczenie światem. W rozmowach tych Hrabal zdradza opinie na temat twórczości Haška i Joyce'a, opowiada o Boudníku i Menzlu, o podróży po Stanach, początkach twórczości i autobiograficznych wątkach. 

"Potrafiłem być pełen zapału, ja byłem wciąż dziedzicem tego platońskiego, że na początku myślenia filozofa jest zachwyt"
🇨🇿📚
"Różowy kawaler" Bohumila Hrabala (przekł. K. Kępka) zawiera 11 ostatnich listów do Kwiecieńki, pięć rozmów i tekst na płytę Vlasty Třešňáka. Całość spina się w opowieść o świecie Hrabala, jego życiu, twórczości i literackich inspiracjach. 

W...

W stylu Hrabala i jego postrzeganiu świata jest coś co mnie rozczula.

Tym razem autora możemy zobaczyć z różnych perspektyw - opisuje co go inspirowało, na co się złościł gdzie lubił przebywać w wolnych chwilach i wiele innych opowiadań, jak zwykle opowiedzianych w taki sposób jakby autor subtelnie puszczał do czytelnika oko.

Mnie nie porwało, ale spotkanie z Hrabalem zawsze jest okazją do ruszenia tej części wyobraźni którą tylko on potrafi zmusić do działania.
Dodatkowo lista autorów i książek do przeczytania znacznie u mnie wzrosła, ponieważ zżera mnie ciekawość skąd u Hrabala taki styl pisania i na czym i na kim (o ile w ogóle) się wzorował.

W stylu Hrabala i jego postrzeganiu świata jest coś co mnie rozczula.

Tym razem autora możemy zobaczyć z różnych perspektyw - opisuje co go inspirowało, na co się złościł gdzie lubił przebywać w wolnych chwilach i wiele innych opowiadań, jak zwykle opowiedzianych w taki sposób jakby autor subtelnie puszczał do czytelnika oko.

Mnie nie porwało, ale spotkanie z Hrabalem...

W notce wydawca informuje, że tom zawiera ostatnie listy do Kwiecieńki. Trudna jest to lektura. Wyłania się z niej Hrabal starzejący, samotny, przygnębiony, trawiony rozmaitymi bólami głowy, serca, skarżący się na artretyzm, przetrzymujący nieodpieczętowane epistoły od własnej lekarki. Listy te napisał w 1991 roku, gdy mieszkał w Kersku, otoczony swoimi ukochanymi kotami, które to (jak wspomniał) powstrzymywały go przed śmiercią.
Ta ostatnia korespondencja jest przygnębiająca: poszukiwania pękniętej obrączki (najważniejszej pamiątki po zmarłej żonie),stawianie pasjansa, przytaczanie rozmów z knajpy Pod złotym Tygrysem, ciągłe powroty do Pani Bovary, a także historia zawału, jaki przytrafił się po propozycji rzuconej mu przez pewnego Polaka, imieniem Franciszek...
Dużo pogodniej i łatwiej czyta się rozmowy, jakie następują w zbiorze zaraz po listach. Są to dialogi ze studentami z amerykańskiego Stanfordu, czy chociażby czechosłowackiej audycji radiowej. Tchną one dawnym Hrabalem, pełnym ironii, skrzącego dowcipem, podszytego sarkastycznym oglądem świata. W tych wypowiedziach zdradza wiele szczegółów dotyczących mentorów nauczycieli, komentuje wątki autobiograficzne we własnej twórczości. Bardzo ciekawa lektura.
Różowy kawaler to zbiór wnikliwych obserwacji, podlanych filozofią oraz refleksjami dotyczącymi kondycji społeczeństwa.
Najbardziej zapadające w pamięci zdanie z tego zbioru napisał jednak nie Hrabal, a T. S. Elliot w swojej Ziemi jałowej. Brzmi ono mniej więcej tak: Kwiecień jest najokrutniejszym ze wszystkich miesięcy. O mocy tego cytatu przekonujemy się na własnej skórze od jakiegoś czasu. Przyjemnej wiosny!

W notce wydawca informuje, że tom zawiera ostatnie listy do Kwiecieńki. Trudna jest to lektura. Wyłania się z niej Hrabal starzejący, samotny, przygnębiony, trawiony rozmaitymi bólami głowy, serca, skarżący się na artretyzm, przetrzymujący nieodpieczętowane epistoły od własnej lekarki. Listy te napisał w 1991 roku, gdy mieszkał w Kersku, otoczony swoimi ukochanymi kotami,...

Doceniam tę książkę za piękne, barwne obrazy, które autor z niezwykłą lekkością odmalowywał przy pomocy zaledwie kilku zdań. Piękna, melancholijna, a momentami smutna rzecz.

Doceniam tę książkę za piękne, barwne obrazy, które autor z niezwykłą lekkością odmalowywał przy pomocy zaledwie kilku zdań. Piękna, melancholijna, a momentami smutna rzecz.