Z żadną z przeczytanych recenzji się nie zgadzam. Złotousty nie jest bezdomny, jest wędrowcem-artystą, poszukującym chwil piękna, jak Jeb Gambardela Paula Sorentino. Narcyz jest mędrcem. Obaj chcą zrozumieć świat i jego istotę, różnymi drogami. Droga poety wydaje się bardziej spełniona, ale czy naprawdę. Książka ta zachęca do stawiania sobie pytań.Urzekło mnie też zakończenie, akceptacja końca drogi bohatera, pragnienie śmierci. Najpiękniejsze jest jednak dla mnie u Hessego pytanie czym jest Sztuka." Myślenie nasze jest nieustannym abstrahowaniem,odwracaniem się od zmysłowości, próbą zbudowania czysto duchowego świata. Ty zaś przyciskasz do serca, właśnie to co najmniej trwałe i najśmiertelniejsze, i wieścisz sens świata w tym co znikome....my myśliciele usiłujemy zbliżyć się do Boga, odsuwając od niego świat. Ty zbliżasz się do niego kochając jego stworzenie i tworząc je na nowo. Jedno i drugie jest dziełem ludzkim , więc niedoskonałym , ale SZTUKA JEST BARDZIEJ NIEWINNA. Odpowiedź Złotoustego :Ale uporać się z życiem, OBRONIĆ PRZED ROZPACZĄ UDAJE SIĘ WAM MYŚLICIELOM I TEOLOGOM LEPIEJ"
Pięknie jest gdy w bohaterze rozpoznajemy jakąś cząstkę SIEBIE. Miałem w swoim życiorysie etap wędrowania, poszukiwania sensu, jednak stchórzyłem i wycofałem się by wieść mieszczańskie, płytkie życie. Ale z drugiej strony jestem artystą....i żyje...

Z żadną z przeczytanych recenzji się nie zgadzam. Złotousty nie jest bezdomny, jest wędrowcem-artystą, poszukującym chwil piękna, jak Jeb Gambardela Paula Sorentino. Narcyz jest mędrcem. Obaj chcą zrozumieć świat i jego istotę, różnymi drogami. Droga poety wydaje się bardziej spełniona, ale czy naprawdę. Książka ta zachęca do stawiania sobie pytań.Urzekło mnie też...