"Kultowa powieść Vonneguta, prawdziwa perełka czarnego humoru: urokliwy i dowcipny obraz końca naszej cywilizacji. Historia ludzkiej głupoty, zakłamania i szaleństwa, w której absurd przeplata się z ironią, a groteska z satyrą"

Zachęcona takim opisem i postanowieniem, że przeczytam w tym roku jedną książkę pana Vonneguta, zdecydowałam się na tę konkretną. Właściwie to bardzo lubię takie klimaty, kiedy w książce połączona jest z jednej strony jakaś bardzo szeroko pojętą krytyka naszego życia, współczesności, społeczeństwa itp. z czarnym humorem, satyrą i gorzkim dowcipem. Sięgnęłam po „Kocią kołyskę” z myślą, że trafię na książkę, która wpisze się do tej kategorii i może nie oczekiwałam fajerwerków, ale na pewno oczekiwałam, że mi się spodoba.

No dobrze, nie mogę powiedzieć, że mi się nie podobała, bo to nieprawda. Jednak do końca nie mogę powiedzieć, że przypadła mi do gustu. W sumie to wszystkie składowe elementy były dobre, a ja nie jestem w stanie wymienić ani jednej rzeczy, która by mi się nie podobała. A jednak czegoś mi brakowało – nie wiem jednak co to takiego. (Może za mało tego humoru? A może zbyt gorzki? Głowię się i nie wiem).

Ja doceniam prozę pana Vonneguta, to nie jest tak, że nie. Rozumiem, że może się ona podobać, właściwie to do pewnego stopnia chyba też rozumiem dlaczego, a nawet innym miłośnikom gorzkiej satyry bym ją poleciła z (prawie) pełnym przekonaniem, tylko po prostu ten Autor jakoś nie odpowiada mi stylem. Obiecałam sobie, że w tym roku przeczytam jedną książkę pana Vonneguta, dokonałam tego, i na razie chyba nasze drogi się rozejdą – choć na pewno nie na zawsze.

"Kultowa powieść Vonneguta, prawdziwa perełka czarnego humoru: urokliwy i dowcipny obraz końca naszej cywilizacji. Historia ludzkiej głupoty, zakłamania i szaleństwa, w której absurd przeplata się z ironią, a groteska z satyrą"

Zachęcona takim opisem i postanowieniem, że przeczytam w tym roku jedną książkę pana Vonneguta, zdecydowałam się na tę konkretną. Właściwie to...