Przyjemna lektura i oddech ulgi od aktualnie obowiązującej, jednowymiarowej, bogoojczyźnianej retoryki.
Dehnel opisał historię swojej rodziny, opowiadaną mu z kolei przez jego babcię, Helenę Bieniecką. Historia sięga XIX wieku i Kijowa, by po pierwszej wojnie przenieść się do Polski. Wtedy też rodzi się jej główna bohaterka – babcia narratora. Jest to kobieta niepospolita – inteligentna, śmiała, bezczelna, niezły numer, silna osobowość. A przy tym jest doskonałym, przepraszam za wyrażenie, produktem swojej wolnomyślicielskiej, polsko-niemiecko-rosyjskiej rodziny. Kiedy babcia wychodzi na plan pierwszy, powieść natychmiast zyskuje na wyrazistości i staje się bardziej wciągająca.
Głównymi atutami „Lali” są humor i ironia, i jest to z pewnością zasługa osobowości babci Dehnela. Gorzej, kiedy pojawia się sam Dehnel. Wojciech Gołębiewski określił go ładnie jako „paniczykowatego”. Ja bym złośliwie powiedziała, że snobistycznego i egzaltowanego. Dehnel ma dwóch bogów: pochodzenie i wykształcenie. Ale o to mniejsza. Problem w tym, że niekiedy daje się ponieść egzaltacji i upaja się osobistymi, wzniosłymi refleksjami w rodzaju tej o szlachciankach: „Jakby je kto wyciosał z twardego drewna, jak pale do cumowania galeonów albo krzyże rozstajne, których trzymają się drogi, by nie pobłądzić… z tej rasy wszystkie one”. Może i mam alergię na nadęcie, ale to naprawdę nie jest dobre.
Powieść jako ten galeon dobija do brzegu współczesności… I staje się pożegnaniem odchodzącej babci, pożegnaniem szczerym i przejmującym. Bardzo to ładny portret ukochanej osoby.
Czy "Lalę" polecić, nie wiem – niektórzy narzekają na chaotyczność, mnie w pierwszym momencie zaskoczyła lekkość i powierzchowność dykteryjek – ale im dalej, tym jest lepiej. Mnie się to w każdym razie dobrze czytało, zwłaszcza kiedy nauczyłam się omijać patetyczne wtręty autora.

Przyjemna lektura i oddech ulgi od aktualnie obowiązującej, jednowymiarowej, bogoojczyźnianej retoryki.
Dehnel opisał historię swojej rodziny, opowiadaną mu z kolei przez jego babcię, Helenę Bieniecką. Historia sięga XIX wieku i Kijowa, by po pierwszej wojnie przenieść się do Polski. Wtedy też rodzi się jej główna bohaterka – babcia narratora. Jest to kobieta niepospolita –...