Mój Boże, jakże ja długo męczyłam tę książkę...
Pierwsza połowa, a nawet dwie trzecie, to nuda, przewidywalność i świadomość, że wszystkie drobne twisty fabularne i tak skończą się dobrze, bo to jest jedna z tych książek, w której głównym bohaterom nic nie może się stać. Ponadto jest to jedna z tych książek, w której wszyscy bohaterowie są niezwykle sympatyczni, dobrzy i poczciwi. "Poczciwy" to najczęściej używane słowo w powieści. Poczciwość wylewa się z kart strumieniami. Poczciwym ludziom włos z głowy spaść nie może. Poczciwe, sztuczne dialogi, poczciwe nudne opisy. Właśnie styl jest tym, co mnie gryzło najbardziej. Verne w ogóle nie umie budować napięcia! Zaraz... Verne? Z dzieciństwa zapamiętałam go całkiem inaczej! Może to tylko ta książka jest taka słaba. Dopiero na ostatniej prostej zaczyna coś się dziać i akcja wreszcie wciąga. Choć i tak wiadomo, że wszystko się ładnie ułoży i skończy się szczęśliwie. Dobrzy pozostaną dobrzy, a złych spotka sprawiedliwość. Być może, gdy byłam dzieckiem naiwność mi nie przeszkadzała, ale naprawdę... fabuła jest naiwna do granic możliwości. Aż dziw, że książka powstała w XIXw., miałam wrażenie, że powstawały już wtedy bardziej zaawansowane lektury. Plusem jest naturalnie Verne'a podejście do nauki i geografii z najdrobniejszymi detalami. Może się wydawać, że oglądamy film na National Geographic, a krajobrazy roztaczane przed naszymi oczami są nieziemskie.

Mój Boże, jakże ja długo męczyłam tę książkę...
Pierwsza połowa, a nawet dwie trzecie, to nuda, przewidywalność i świadomość, że wszystkie drobne twisty fabularne i tak skończą się dobrze, bo to jest jedna z tych książek, w której głównym bohaterom nic nie może się stać. Ponadto jest to jedna z tych książek, w której wszyscy bohaterowie są niezwykle sympatyczni, dobrzy i...